ชีวิตต่อจากนี้ไป โตก็กลายเป็นคนที่ต้องสูญเสียแขนทั้ง 2 ข้าง ซึ่งเป็นอวัยวะสำคัญต่อการดำรงชีวิตประจำวัน ยังไม่ต้องพูดไปถึงการดิ้นรนต่อสู้ ทำมาหากินเพื่อการมีชีวิตอยู่รอดเลย

   

 ในวัยเด็ก ประเสริฐ มุนินทร์สาคร  มีชื่อเล่นว่า โต (บางคนเรียก ตาโต,หัวโต)  เกิดเมื่อวันพฤหัสบดีที่ 2 พฤศจิกายน 2487 ตรงกับวันแรม 2 ค่ำ เดือน 11 ปีวอก ณ บ้านหน้าโรงเจ  ตลาดโพธาราม อ.โพธาราม จ.ราชบุรี โต เป็นลูกคนที่ 2 ของอาปั้กจุ่น - อาเมเจายิน แซ่ลี้ (อาปั้กจุ่นมีอาชีพเป็นช่างตัดเสื้อสูท) มีพี่น้องรวม 5 คน ดังนี้

  ดอกกุหลาบที่เป็นสื่อแทนความเคารพรัก ความสำนึกในพระคุณที่ศิษย์มอบให้กับคุณครูทุกท่าน

 

   คำนำจากผู้จัดทำ  ผมได้รับบทความ "บันทึกช่วยจำ" ของคุณธีรศักดิ์ ลิขิตวัฒนเศรษฐ ซึ่งเป็นประธานในการจัดงานพบปะสังสรรค์ " ราษฎร์รำลึก 06 " เมื่อวันที่ ๑๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕ ที่ผ่านมา ซึ่งบันทึกนี้ คุณธีรศักดิ์ได้ทำเป็นหนังสือแจกกันไปทั่วๆแล้ว ดังนั้นผมจึงจะนำข้อความ "บันทึกช่วยจำ " มาลงในนี้เพียงบางตอนเท่านั้น ถ้าท่านอยากทราบข้อความให้ละเอียดกว่านี้ กรุณาเปิดหนังสือที่คุณธีรศักดิ์แจก อ่านดูจะได้ข้อความที่ละเอียดครบถ้วนนะครับ (นายแก้ว ผู้จัดทำ)

 

 บรรดาศิษย์เก่าๆที่เมื่อครั้งหนึ่งในสมัยเด็กๆ เคยเรียนหนังสือร่วมกันมาเป็นเวลานานหลายปี ได้มาพบกันอีกครั้งหนึ่งในวันนี้ (๑๘ ก.พ.๒๕๕๕) 

  นานกว่า ๒ เดือนมาแล้วที่งานพบปะสังสรรค์ ของบรรดาศิษย์เก่าของโรงเรียนแห่งหนึ่งคือ โรงเรียนราษฎร์บำรุงวิทย์ อำเภอโพธาราม จังหวัดราชบุรี รุ่นที่จบ ม.ศ.๓ ในปีพ.ศ.๒๕๐๖

 

  หนังสือหนึ่งในสองเล่มที่คณะกรรมการได้จัดทำขึ้นมา เพื่อแจกเป็นที่ระลึกในงานพบปะสังสรรค์ ของบรรดาศิษย์เก่าโรงเรียนราษฎร์บำรุงวิทย์ อำเภอโพธาราม ในรุ่นที่เรียนจบชั้นสูงสุดเมื่อปี พ.ศ.๒๕๐๖ หรือเมื่อ ๔๘ ปีที่ผ่านมา หนังสือเล่มนี้มี ๗๖ หน้า ในภาพนี้เป็นหน้าปกของหนังสือเล่มนี้ ตัวหนังสือเล็กไปหน่อยพยายามอ่านนะครับ.

 

  ที่ดินจำนวน ๔ ไร่ ของนายฐานที่เราต้องการจะซื้อและได้เข้าไปดูก่อนวันที่ซื้อ เรายืนถ่ายรูปกันที่ตอนท้ายๆสวน ข้างหลังเราที่เห็นลิบๆนั้นคือด้านหน้าที่ติดถนน ที่ดินนี้มีรั้วลวดหนามกั้นไว้ใหม่ๆโดยรอบแล้ว. 

  จากวันที่ผมติดต่อซื้อที่ดินของนายเฉลียวผ่านมาปีกว่าๆ ก็ไม่ได้ยินใครมาพูดว่าจะมีคนขายที่ดินในละแวกนี้อีก

 นี่คือนายไพบูล ฉายอรุณ เขาเป็นใครทำไมจึงเอาเรื่องของเขามาเขียน โปรดรออ่านตอนต่อๆไป ในตอนแรกนี้จะยังไม่มีนายไพบูลเข้ามาเกี่ยว ขอเขียนเป็นบทนำเรื่องก่อนครับ

    นานกว่า ๗ ปีแล้วที่ผมและภรรยาพร้อมด้วยลูกชายคนโต มาหากินโดยตั้งร้านขายอุปกรณ์ในการเรียนการเขียน ที่เรียกว่าร้านขายเครื่องเขียนแบบเรียน ที่ตึกแถวข้างมหาวิทยาลัยราชมงคล ศูนย์สุพรรณบุรี

ตลาดเจ็ดเสมียนในปัจจุบัน

   เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมไปหาน้องสาวคนหนึ่ง ที่ในตัวจังหวัดราชบุรี แล้วก็ชวนกันไปเยี่ยมญาติคนหนึ่งที่เป็นญาติสนิท เป็นญาติแท้ๆของผมเลยทีเดียว