เรื่องของปอมมี่
คุณป้าปราณีต ลักษิตานนท์
คุณป้าเอ็ง (ซ้าย ซึ่งต่อไปจะ้เรียกชื่อเดิมของท่านคือคุณป้าเอ็ง) เมื่อสมัยยังสาวๆอยู่ที่ตลาดเจ็ดเสมียน อุ้มลูกสาวคนหนึ่งคือคุณบุปผา ส่วนคนที่อุ้มลูกสาว คือคุณอารีย์ ที่ยืนอยู่ทางด้านขวานั้นคือ นางสละ สุวรรณมัจฉา (คุณแม่ของผู้เขียนเอง) ภาพนี้ถ่ายที่หน้าโรงเรียนวัดเจ็ดเสมียน เมื่อ ๖๐ ปีมาแล้วครับ
พี่สุภัทร์ คนรักหมา (วันสงกรานต์)
โดย อ.ปลาทอง
สัญลักษณ์ของเทศกาลสงกรานต์
หน้าร้อนปีนี้ดูเหมือนอากาศจะร้อนกว่าทุกปี บางคนบอกก็หนาวจัดไปแล้ว ก็เลยต้องร้อนจัดบ้างสิ กลางวันไม่อยากออกไปไหนเลย ไอร้อนมันวูบวาบไปหมด
หมอเคยแนะนำว่าการอมน้ำแข็งไว้ในปากจะช่วยลดความร้อนในร่างกายได้ เดือนเมษายนเป็นเดือนที่ร้อนที่สุดของปี จึงมีประเพณีคลายร้อนคือการสาดน้ำสงกรานต์นั่นเอง วันสงกรานต์คือวันที่ 13 เมษายนของทุกปี ถือเป็นวันขึ้นปีใหม่ไทยด้วย
หมาที่บ้านและนายไพบูล ตอนที่ ๑
คนกับหมาภาค 2
เมื่อได้หมามาใหม่ ๓ ตัว เราก็เลี้ยงดูพวกมันอย่างดี พวกมันวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน ร่างกายเจริญเติบโตกันอย่างรวดเร็ว เวลานี้ที่บ้านมีทั้งหมาเก่าและหมาใหม่ที่มาเพิ่มขึ้นรวมเป็นหลายตัว นับแต่หมารุ่นเก่าๆที่ได้ตายลงไปแล้ว ก็มีหมาที่เหลืออยู่คือ เจ้าโต ซึ่งเวลานี้เป็นหมาที่เก่าที่สุด ซึ่งก็แก่มากแล้วเป็นไปตามกาลเวลา เจ้าโตนี้เป็นหมาที่อยู่กับเรามาตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เป็นหมาเก่าของเจ้าของเดิมเขาเลี้ยงเอาไว้
ไปทำบุญวัดบัวขวัญ นนทบุรี
วันเกิด วันวาน ความทรงจำ ในวัยเยาว์
Lee Sataporn
เมื่อย้อนนึกถึงวันเกิด ที่เพิ่งผ่านมาในสามเดือนที่แล้ว ขณะที่ปรุงอาหารเพื่อนำไปทำบุญที่วัด พลันมีภาพความทรงจำในวัยเยาว์ปรากฎขึ้น ย้อนกลับไปสัก 30 กว่าปีที่แล้ว
พี่สุภัทร คนรักหมา (ตอนพิเศษ )
ในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา ฝนจะตกแทบทุกวันเนื่องจากเป็นฤดูฝน การเดินทางไปไหนๆ ค่อนข้างจะไม่สะดวก การไปมาหาสู่พรรคพวกเพื่อนฝูงก็ดูจะห่างกันไป ได้แต่พูดคุยกันทางโทรศัพท์เสียมากกว่า เมื่อฝนหยุดตกแล้วเราจึงได้นัดพบปะสังสรรค์กันที่บ้านพี่สุภัทรเหมือนเช่นเคย
น หนูขวักไขว่
ใครไม่รู้จักหนูยกมือขึ้น หนูที่จะกล่าวถึงนี้หมายถึงหนูที่มีสี่ขา มิใช่หนูที่มีสองขาแต่อย่างใด ผู้เขียนเชื่อว่าแทบทุกบ้านจะต้องเคยเห็นหนูตามท่อระบายน้ำ ตามบริเวณบ้านโดยเฉพาะใกล้ครัวหรือถุงขยะ หรือแม้แต่บนฝ้าเพดานบ้าน
เด็กบ้านนอก (บางวันในซอยจารุรัตน์)
เด็กบ้านนอก แห่งตลาดเจ็ดเสมียน นั่งเล่นกันอยู่ริมแม่น้ำแม่กลอง นายหิรัญ สุวรรณมัจฉา ถ่ายภาพ เมื่อ พ.ศ.๒๔๙๕ ผู้เขียนนั่งสูงที่สุดถอดเสื้อ
ผมเป็นเด็กชนบท (บ้านนอก) เกิดที่ตำบลเล็กๆในอำเภอโพธาราม เรียนจบชั้นมัธยมที่โรงเรียนในตัวอำเภอโพธาราม เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๐๓ จากนั้นผมมาเรียนต่อที่โรงเรียนของการรถไฟ ที่มักกะสันอีก ๓ ปี สำเร็จแล้วก็ทำงานที่โรงซ่อมของการรถไฟ ที่มักกะสันเลยโดยไม่ต้องออกไปหางานที่อื่น