ครูจำได้

 

alt

ุณครูตลับ สมบูรณ์สิทธิ์ ในปัจจุบัน (ภาพโดย อ.ปลาทอง)

       วันนี้ได้ไปเยี่ยมครูตลับที่บ้านซอยเทศบาลตำบลเจ็ดเสมียนซอย ๔  ครูตลับปัจจุบันอายุ ๘๑ ปีแล้ว แต่สุขภาพยังแข็งแรงและความจำยังดีมาก ครูตลับมักจะถีบจักรยานไปไหนๆเป็นประจำ

     คุณครูบอกว่า เข้าทำงานเป็นครูโรงเรียนวัดเจ็ดเสมียนตั้งแต่ปี พ.ศ.2486 และได้ลาออกในปี พ.ศ.2526 เมื่ออายุได้ 55 ปี กับครูหิรัญ (ครูใหญ่ ในสมัยครูตลับ) มีความสนิทสนมและนับถือกันมาก เปรียบเสมือนพี่น้องกันทีเดียว  ครูตลับบอกว่าจะเขียนเล่าเรื่องราวต่างๆในอดีตให้ และจะพยายามหารูปเก่าๆให้ด้วย 

     เป็นที่น่าเสียดายที่วันนี้ได้ไปบ้านครู ค่อนข้างจะเย็นไปสักหน่อย ครูกำลังจะออกไปตลาดนัดพอดี ก็เลยเกรงใจไม่ได้อยู่คุยนาน ก่อนกลับก็ได้แต่บอกครูว่าจะมาเยี่ยมอีก และครูอย่าลืมเขียนเล่าเรื่องให้พวกเราด้วยนะ

  อ.ปลาทอง 13 พฤศจิกายน 2552

    คุณ อ.ปลาทอง ซึ่งเป็นนักเขียนและเป็นสมาชิกของเรา ได้ไปเยี่ยมคุณครูตลับ สมบูรณ์สิทธ์  (และได้เป็นผู้ถ่ายรูปคุณครูส่งมาให้ด้วย)  ซึ่งเป็นคนเก่าแห่งเจ็ดเสมียน ที่มีความสำคัญมากในอดีตคนหนึ่ง คนตำบลเจ็ดเสมียนนี้ถ้าอายุสัก ๕๐ ปีขึ้นไป บางคนก็ยังเคยป็นลูกศิษย์ของคุณครูตลับมาแล้ว

    คุณครูตลับนี้มีพี่น้องหลายคน แต่ที่รู้แน่ๆก็คือพี่สาวคนโตคือ ป้าตูบ คนต่อมาคือ ป้าจ่าง ซึ่งได้เป็นภรรยาของกำนันโกวิท วงศ์ยะรา และต่อมาก็คือคุณครูตลับคนนี้เอง

   เมื่อสมัยที่คุณครูตลับเป็นครูอยู่ที่โรงเรียนวัดเจ็ดเสมียนนั้น มีครูที่สอนเด็กๆและช่วยกันเคี่ยวเข็ญเด็กเหล่านั้นด้วยความเหน็ดเหนื่อย เพราะว่ามีครูแค่ ๕ คน รวมทั้งครูใหญ่ด้วย

alt

กระดานรายชื่อผู้บริหารโรงเรียนวัดเจ็ดเสมียนตั้งแต่คนแรก ซึ่งนายหิรัญ สุวรรณมัจฉา เป็นคนที่ ๒ ของผู้บริหาร (ครูใหญ่) ปัจจุบันนี้แผ่นป้ายนี้ยังติดอยู่ที่โรงเรียนชุมชนวัดเจ็ดเสมียน 

      ในปี พ.ศ.๒๔๙๒ เป็นปีที่นายหิรัญได้ลาออก จากการเป็นครูที่โรงเรียนเจ็ดเสมียนนี้ ดังนั้น จึงมีครูที่ทำการสอนดังนี้ ๑.ครูเบญจา สุวรรณ (ครูจง) รักษาการณ์แทนครูใหญ่ (แต่ยังไม่ได้เป็นครูใหญ่ อีก ๙ ปีต่อมาจึงได้เป็นครูใหญ่)  ๒.ครูทองย้อย ๓.ครูประวิทย์ ไทยแช่ม ๔.ครูตลับ สมบูรณ์สิทธิ์ ๕. ครูเทียน นักดนตรี (นามสกุลของครูเทียน) 

   ครูตลับไม่ใช่เป็นครูน้องสุดท้องของโรงเรียนนี้ น้องสุดท้องนั้นคือครูเทียน นักดนตรี (ไม่ทราบว่าปัจจุบันนี้ครูเทียน จะยังอยู่หรือไม่ )  และครูหิรัญได้เคยเขียนกลอนไว้ เมื่อวันที่ ๕ กันยายน พ.ศ.๒๔๙๑ เกี่ยวกับครูตลับเมื่อสมัยที่ยังเป็นครูใหญ่อยู่

   ซึ่งในตอนนั้นคุณครูตลับได้สมรสกับนายอุดมแล้ว กลอนนี้เป็นคล้ายๆกับการหยอกล้อกันเล่น เมื่อตอนที่ครูหิรัญเป็นครูใหญ่ และครูตลับเป็นครูน้อยอยู่ที่โรงเรียนวัดเจ็ดเสมียนแห่งนี้ 

 อุดม... ตลับจ๋าพี่ขอลาไปท่าฝาง        เพื่อก่อสร้างโรงสีที่ขยาย

            เป็นแม่กองคุมงานทุกวันไป      ต่อเมื่อไรคิดถึงจึงกลับมา

ตลับ..   พี่จ๋าพี่ไปแล้วอย่าไปลับ         คิดถึงตลับให้มากนะพี่หนา

           อย่าเห็นอื่นดีเกินเมินน้องยา      กินน้ำตาต่างข้าวทุกเช้าเย็น

 อุดม... โอ้ตลับ ไม่ไปลับหรอกน้องเอ๋ย    แม่ทรามเชยอย่าเศร้าให้พี่เห็น

          จากแต่กายใจอยู่คู่เนื้อเย็น             มิว่างเว้นคะนึงคิดถึงนวล

          พี่จากแล้วใครเล่าจะเฝ้าพรอด       แขนเคยกอดจะต้องกลายจิตใจหวล

          จากน้องไปใจพี่มิเรรวน                คิดถึงนวลเช้าเย็นมิเว้นเอย ฯ....

 

     สรุปแล้วคุณครูตลับ เป็นคนเก่าแก่ของเจ็ดเสมียนคนหนึ่ง มีอาชีพเป็นครูที่โรงเรียนวัดเจ็ดเสมียนมานาน จนกระทั่งเกษียรอายุจากราชการ และก็มีความสุขอยู่กับลูกหลานที่บ้านจนปัจจุบัน แม้ว่าท่านจะอายุมากแล้วแต่ท่านก็ยังแข็งแรง หูดี ตาดี มีสุขภาพที่สมบูรณ์

    ในอดีตนั้นเล่า ท่านเป็นครูมานาน ท่านจึงมีลูกศิษย์มากมายหลายสิบรุ่น  เมื่อวันงาน "คนเจ็ดเสมียนพบกันครั้งที่ ๒"  เมื่อวันที่ ๕ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๒ นั้น ครูตลับก็ได้มาพบกับพวกลูกศิษย์ทั้งหลายด้วย

 

alt

 คุณสมบูรณ์และคุณครูตลับ เมื่อค่ำวันที่ ๕ เมษายน ๒๕๕๒ ที่ศาลาเอนกประสงค์ ริมแม่น้ำแม่กลองตลาดเจ็ดเสมียน 

    คุณสมบูรณ์ สุรพลพินิจ เด็กตลาดเจ็ดเสมียน ซึ่งเป็นลูกศิษย์ของครูตลับคนหนึ่ง พร้อมด้วยเพื่อนๆอีกหลายคน ซึ่งบางคนก็ไม่ได้เป็นศิษย์ของครูตลับโดยตรง แต่คุณครูก็รู้จักและเคยเห็นกันมาตั้งแต่คนพวกนี้เป็นเด็กๆ

   เพราะส่วนใหญ่จะเป็นเด็กที่ตลาดทั้งนั้น ทุกคนได้เข้าไปทักทายคุณครู ด้วยความดีอกดีใจที่ได้มาพบกัน ถามทุกข์สุขกันแล้วคุณสมบูรณ์ก็เชิญให้คุณครูนั่ง แต่คุณครูตลับยังไม่ทันได้นั่ง คุณสมบูรณ์ได้ถามขึ้นเสียก่อน 

    คุณสมบูรณ์ถามว่า "ครูครับวันนี้ลูกศิษย์ของครูมากันเยอะแยะเลย ครูจะจำได้หมดทุกคนหรือเปล่าครับ"

    ครูตลับตอบว่า "เฮ่อ ..! จำได้ซีครูจำได้หมดทุกคนเลย แม้แต่ชื่อก็จำได้ "

    คุณสมบูรณ์ถามว่า "ครูครับ แล้วคนที่นั่งตรงนี้คือใคร ชื่ออะไรครับ" พลางชี้มือไปที่หนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว

    "คนนี้อะหรือ" ครูพูดแล้วหัวเราะ " ก็นายธรไง ลูกแม่กิมแชที่พี่ของเขาชื่อ สุธีน่ะ ถูกไหม" คุณครูก็หัวเราะอีกพร้อมกับหันหน้าไปทางคนอื่นๆซึ่งยืนรายล้อมอยู่

   " คนนั้นประยงค์ เกษร น้องชายประยูร ที่ทำงานที่สถานีรถไฟน่ะ ครูก็จำได้ "  ครูพูดถึง พลเรือตรี ประยงค์ เกษร เพื่อนรุ่นเดียวกับคุณสมบูรณ์และคนอื่นๆที่ยืนรายล้อมอยู่

    "นั่นนายเก้ว ลูกครูหิรัญ แหม..! ครูคิดถึงครูใหญ่จังเลย " ครูพูดพลางกวาดสายตาไปรอบๆ ชี้ใครแล้วก็บอกชื่อมิหนำซ้ำยังแถมบอกว่าเป็นลูกใครอีกเสียด้วย พวกกลุ่มเด็กเจ็ดเสมียนในอดีตกลุ่มนั้น ยอมรับกันเลยว่าครูนี่จำได้แม่นยำจริงๆ

   "ใช่ครับ แหมครูเก่งจังเลย ยังจำแม่นจริงๆ ทั้งๆที่ไม่ได้เห็นกันมาตั้งนาน" คุณสมบูรณ์กล่าวชมยกยอคุณครูเป็นการใหญ่ ครูตลับยิ้มแป้น หลังจากคุยกันต่อไปสักครู่หนึ่ง

    คุณสมบูรณ์จึงบอกครูตลับให้นั่งที่โต๊ะนี้แหละ พลางประคองคุณครูให้นั่งลง แล้วทำท่าจะเดินไปหาพรรคพวกที่อยู่อีกด้านหนึ่ง แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงครูตลับพูดขึ้นมาอีกว่า

"เดี๋ยวๆอย่าเพิ่งไป แล้วเธอน่ะ เอ่อ ๆ .. ! เธอชื่ออะไรกันน้า....   ครูจำไม่ได้จริงๆ.. !

 

alt

เขีียนโดย ขึ้นสิบห้าค่ำเดือนสิบสอง / คุณ อ.ปลาทอง ถ่ายภาพของคุณครูตลับ สมบูรณ์สิทธิ์

 

บทความล่าสุด

จำนวนผู้เยี่ยมชม

วันนี้47
เมื่อวานนี้370
สัปดาห์นี้1167
เดือนนี้3781
ทั้งหมด1395545

ผู้เยี่ยมชมในขณะนี้

1
Online