เมื่อฝนมาคราใดใจคิดถึง
มองเห็นเมฆตั้งเค้ามาแต่ไกล
ดูทะมึนทั่วไปน่าเกรงขาม
ลมเริ่มพัดอย่างแรงฟ้าคำราม
ทั่วเขตคามฝนตกใหญ่ให้ร้อนคลาย
ทั่วแผ่นดินชุ่มฉ่ำด้วยน้ำฝน
กบเขียดร้องเซ็งแซ่ทั้งตำบล
ฟ้าที่หม่นเริ่มสว่างอย่างชื่นบาน
เมื่อฝนมาคราใดใจคิดถึง
ซึ่งครั้งหนึ่งเป็นเด็กสนุกสนาน
ชวนกันเล่นน้ำฝนแสนสำราญ
เจ็ดเหมียนนั้นถิ่นเก่าเราอยู่มา
ยังจำได้ความสุขในตอนนั้น
วิ่งเล่นกันกลางฝนที่ตกหนา
แสนชื่นฉ่ำแม้เป็นหวัดไม่นำพา
เล่นจนกว่าแม่ถือไม้คอยไล่ตี
ครั้นเวลาล่วงไปหลายปีผ่าน
ปัจจุบันได้แต่คิดไม่อาจหนี
จากอดีตที่ผ่านมาแม้หลายปี
ด้วยวันนี้ผู้ชราอยู่เดียวดาย
คนรอบข้างต่างเลยลับดับชีวิต
ไม่เหลือมิตรชิดใกล้น่าใจหาย
ต้องอยู่กับความหลังทั้งใจกาย
ก่อนวางวายไปด้วยกฎแห่งกรรม..
อ.ปลาทอง