คนขี้ลืม
ในบรรดาคนขี้ลืมทั้งหลาย เห็นจะไม่มีใครเกินยายณี น้องสาวของเราไปได้ วางของไว้ที่ไหน แป๊บเดียวลืม ต้องหากันให้ควั่ก กว่าจะเจอ ก็เกือบจะได้อาฆาตใครหลายคน
เราก็บอกอยู่เรื่อยว่าของต้องวางให้เป็นที่เป็นทาง ให้มีที่ประจำของของชิ้นนั้น เช่นกุญแจต่างๆ อาจจะหาตะกร้าเล็กๆมาใส่ไว้ที่เดียวกัน เวลาหากุญแจก็มาดูที่ตะกร้านี้ ไม่ใช่วางให้ทั่วบ้านอย่างนี้ หรือแม้แต่แว่นตาที่วางแล้วหาไม่เคยเจอ ต้องซื้อใหม่เป็นประจำ เขาเคยลืมขนาดซื้อของแล้วได้แต่เงินทอนแต่ไม่ได้ของก็เป็นอยู่บ่อยๆ
แล้ววันหนึ่งความขี้ลืมก็เป็นเหตุ เนื่องด้วยพี่สาวซึ่งเป็นลูกของคุณอาซึ่งไม่ค่อยได้พบกันจะเดินทางไปจังหวัดเพชรบุรีพร้อมด้วยครอบครัว ก็เลยจะถือโอกาสแวะมาหาเราที่ราชบุรีเนื่องจากเป็นทางผ่าน ประกอบกับเพราะไม่ได้เจอกันมานานหลายปี โดยได้โทรศัพท์มาบอกให้เราทราบล่วงหน้าแล้ว
เราก็ปรึกษากันพี่น้องว่าต้องพาพวกเขาไปกินข้าวด้วย แต่จะไปกินที่ร้านไหนดี “ไปกินที่ร้านครัวประยงค์เถอะ” ยายณีบอก “ฉันไปกินมาหลายครั้งแล้ว อาหารเขาอร่อยและร้านก็สะอาด ฉันยังติดใจอาหารหลายอย่าง ไปกินคราวนี้จะเลือกสั่งแต่อาหารที่อยากกินให้อร่อยไปเลย” ตามใจเธอก็แล้วกัน เราบอก
เมื่อพี่สาวมาถึงได้พูดคุยถามทุกข์สุขกันพอสมควร ก็ได้เวลาอาหารเย็นเราและยายณีก็พาพี่สาวพี่เขยและลูกๆของเขาไปกินอาหารเย็นที่ร้านอาหารที่เราคิดกันไว้ โชคดีที่วันนี้คนไม่แน่นเท่าไรเพราะปกติร้านนี้คนจะแน่นตลอด ระหว่างรออาหารเราก็พูดคุยกันไปพลางๆ ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องของการถามถึงญาติคนนั้นบ้างคนนี้บ้าง
เราพูดคุยกับพี่สาวเพลินจนลืมสังเกตว่าอยู่ๆยายณีก็นั่งเงียบเหมือนกำลังใช้ความคิด ไม่พูดไม่คุยเหมือนตอนแรก “เป็นอะไรไป ไม่พูดไม่คุย” เราสะกิดถาม “ปวดท้องว่ะ” ยายณีตอบ แล้วก็เงียบไปอีก
อาหารที่ร้านนี้เขาอร่อยเหมือนที่ยายณีคุยไว้ แต่ยายณีดูเหมือนจะไม่ได้กินอะไรเท่าไร ได้แต่จิบน้ำไปเรื่อยๆ จนพี่สาวเห็นผิดสังเกตุ ก็เลยถามว่า “น้องณีไม่เห็นกินอะไรเลย”
“หนูปวดท้อง โรคกระเพาะคงจะกำเริบ เลยไม่ค่อยกล้ากินอะไร แต่ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวก็หาย หนูเป็นแบบนี้บ่อยๆ” ยายณีตอบ
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ พี่สาวและครอบครัวก็ออกเดินทางต่อไปยังจังหวัดเพชรบุรี พร้อมทั้งบอกว่าแล้วจะมาเยี่ยมอีก เรากับยายณีก็กลับบ้านโดยมียายณีเป็นคนขับรถ ระหว่างทางก็เก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่ เลยถามขึ้นมาว่า “ไม่เห็นกินข้าวเลย ปวดท้องจริงๆหรือ”
“ปวดท้องอะไรกัน หิวจะแย่อยู่แล้ว”
“ อ้าว ! แล้วทำไมไม่กินอะไรเลยล่ะ อาหารที่สั่งก็พวกที่เธออยากกินทั้งนั้นนี่นา”
“จะกินได้ยังไง ก็ลืมเอาฟันปลอมมาน่ะซี ทั้งชุดบนชุดล่าง ไม่มีฟันจะเคี้ยว..โว้ย....! นี่แหละสุดยอดคนขี้ลืมละ.
อ.ปลาทอง
คนเจ็ดเสมียน