พี่สุภัทรกับ ไดม่อน (สีขาว) และ บราวน์ (สีน้ำตาล)

เรื่องมีอยู่ว่า เช้าวันหนึ่งพอพี่สุภัทรได้ยินเสียงรถเก็บขยะมาหน้าบ้าน พี่เขาก็รวบรวมขยะใส่ถุงแล้วเปิดประตูรั้วบ้านเพื่อเอาขยะไปทิ้งก่อนรถเก็บขยะจะไปเสียก่อน ทันใดนั้นเจ้าไดม่อนก็วิ่งตามออกมาจากประตูรั้ว ซึ่งโดยปกติพี่เขาจะไม่ให้หมาออกมานอกรั้วบ้านโดยเด็ดขาด

เป็นเวลาเดียวกับที่คนเก็บขยะเดินมาเพื่อเก็บขยะที่หน้าบ้านพี่พอดี ทันใดนั้นเจ้าไดม่อนก็ตรงรี่เข้าไปงับน่องของชายคนนั้น ดีที่พี่สุภัทรรีบห้ามมันได้ทัน แต่กระนั้นก็มีร่องรอยเขียวช้ำเล็กน้อยที่น่องของคนเก็บขยะ  คนเก็บขยะโวยวายเสียงลั่นจนเพื่อนบ้านของพี่ออกมาดูกันใหญ่ว่ามีเรื่องอะไรกัน
“ พี่ ผมขอค่ายาเจ็ดพันก็แล้วกัน”  คนเก็บขยะบอกพี่สุภัทร เล่นเอาพี่สุภัทรถึงกับสะดุ้งเฮือก !  พี่สุภัทรเพิ่งสังเกตเห็นว่าคนเก็บขยะคนนี้เป็นชายร่างเล็ก วัยกลางคน ผิวคล้ำและผอมเกร็ง สวมเสื้อผ้าค่อนข้างเก่า

“อะไรกันเธอ แผลเล็กน้อยแค่นี้ เธอจะมาเรียกชั้นขนาดนี้เชียวหรือ หมาของชั้นก็ฉีดยาเรียบร้อย ดูใบรับรองของหมอได้เลย เธอไปหาหมอ ให้หมอทำแผล ค่ายาค่ารักษาเดี๋ยวชั้นจะจ่ายให้ทั้งหมด” พี่สุภัทรโต้กลับ

เมื่อคนเก็บขยะเห็นพี่สุภัทรไม่ยอมจ่ายแน่แล้ว ก็เดินหายออกไปปากซอย สักพักใหญ่ก็กลับมาตรงที่เกิดเหตุพร้อมกับตำรวจในเครื่องแบบสองนาย
พี่สุภัทรเล่าให้พวกเราฟังว่า” บอกตามตรงพี่ไม่กลัวมันแม้แต่น้อย พี่ก็ยังยืนยันที่จะจ่ายค่ารักษาให้เท่านั้น ทำเป็นมาเรียกร้องพี่ถึงเจ็ดพัน  มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ”

พี่สุภัทรขอให้ตำรวจดูแผลที่ถูกหมางับ ปรากฏว่าตอนนี้แทบไม่เห็นร่องรอยของแผลเลย เพราะมันเล็กน้อยมาก ตำรวจก็ไม่พูดว่าอะไร  พี่สุภัทรจึงบอกคนเก็บขยะอีกครั้งว่าให้มาเอาเงินค่ารักษาที่นี่ก็แล้วกัน แล้วพี่ก็เข้าบ้าน ปิดประตูรั้วโดยไม่สนใจทั้งตำรวจ ทั้งคนเก็บขยะ  พี่สุภัทรคิดในใจว่าจะเกิดอะไรก็ให้มันเกิด (ซิวะ..)

หลังจากวันนั้น พี่สุภัทรก็คอยว่าคนเก็บขยะจะมาเอาเงินเมื่อไร แต่จนถึงวันนี้ ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนเก็บขยะแต่อย่างใด พวกเราก็วิจารณ์กันว่าเขาเจตนาจะเอาเงินจากพี่แน่ๆ เลย  พี่แน่มากที่ทำแบบนี้  พี่สุภัทรย้ำคำเดียวว่า “พี่ไม่กลัวมันหรอก”
หลังจากนั้นพวกเราก็พูดคุยกันด้วยเรื่องสัพเพเหระสารพัดเรื่องเพราะไม่ได้เจอกันมานาน พอเที่ยงก็เอาอาหารที่ต่างนำมาคนละอย่างสองอย่าง มารับประทานร่วมกันอย่างสนุกสนาน

    พี่สุภัทร (เสื้อขาว)

 
พี่สุภัทรในวัย 69 ยังแข็งแรงและมีสุขภาพดีเยี่ยม ไม่เจ็บไม่ป่วยอันเป็นผลจากการดูแลรักษาสุขภาพมาตลอด กินอาหารที่มีประโยชน์ ออกกำลังกายด้วยการรดน้ำพรวนดินปลูกต้นไม้เป็นประจำ ออกไปพบปะสังสรรค์กับเพื่อนฝูงบ้าง รวมทั้งการเดินทางท่องเที่ยวทั้งในประเทศและต่างประเทศเป็นครั้งคราว
 นอกจากนั้นผู้เขียนเชื่อว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะพี่สุภัทรเป็นคนมีจิตใจที่เมตตาต่อทุก ๆคน (ยกเว้นคนเก็บขยะที่กล่าวมาแล้ว) ชอบช่วยเหลือผู้อื่นเสมอ พี่เขาชอบปลูกต้นไม้  บริเวณบ้านพี่เต็มไปด้วยต้นไม้นานาชนิด ร่มรื่นเย็นสบาย

  ที่บ้านพี่สุภัทร

ที่สำคัญพี่เขาเป็นคนที่รักสัตว์มาก โดยเฉพาะเจ้าสี่ขาทั้งหลาย เรียกได้ว่าตลอดชีวิตที่ผ่านมา พี่สุภัทรจะมีหมาเป็นเพื่อนคู่ใจ ไม่เคยขาด ผู้เขียนเคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง เขาบอกว่าการที่เราให้ความรักความเมตตาแก่บรรดาสัตว์ทั้งหลาย จะทำให้เรามีจิตใจที่อ่อนโยน ซึ่งจะนำความสุขใจมาสู่เรา โดยเฉพาะผู้สูงอายุที่มีหมาแสนรัก จะช่วยให้เขาอายุยืนยาวได้

พี่สุภัทรเพิ่งกลับจากไปทัวร์ยุโรปสี่ประเทศกับเพื่อนๆ สมัยเรียนหนังสือ พี่บอกว่าประทับใจในหลายๆที่ที่ไป ถ่ายรูปมาเยอะแยะ สนุกมาก แต่พอกลับมาก็ได้ข่าวไม่ดีคือเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกับพี่สุภัทร ได้เสียชีวิตลงถึง 3 คน เป็นผู้ชายทั้งสามคน ทำให้พี่สุภัทรจิตใจหดหู่ไปพอสมควร

  ทำบุญที่วัดปากน้ำ

จนบัดนี้พี่สุภัทรยังไม่รู้เลยว่าใครโทร.มา แต่พี่บอกว่าพี่ไม่สนใจและเลิกกลัวแล้ว ขนาดคนเก็บขยะพี่ยังบู๊กับมันมาแล้ว นับประสาอะไรกับเรื่องโทรศัพท์แค่นี้ และพี่ก็สบายใจที่ได้ทำบุญให้เพื่อนพี่ทั้งสามคน

แต่จะมีใครรู้บ้างว่าพี่เขาพูดกับเพื่อนทั้งสามว่าอย่างไร  พี่สุภัทรอธิษฐานว่า “ขอให้เธอทั้งสามคนไปเป็นสุขนะ ชั้นมาทำบุญให้พวกเธอแล้ว ขอให้เธอได้รับบุญนี้ด้วย ข้อสำคัญเธอไม่ต้องมาเยี่ยมชั้นหรอกนะ บอกตามตรง ชั้นกลัวว่ะ..."

  อ. ปลาทอง
๑๐ พฤศจิกายน  ๒๕๕๕