fShare

Tweet

 

ฤดูฝนมาถึงอีกแล้ว  ต้นไม้ใบหญ้าที่ทำท่าจะแห้งตายพอได้รับน้ำฝนเริ่มมีชีวิตชีวาอีกครั้ง แม้แต่ต้นไม้ที่ปลูกในกระถางรอบบ้าน แม้จะรดน้ำทุกวันก็ไม่สดชื่นงอกงามเท่ากับได้รับน้ำฝน  เนื่องจากบ้านของผู้เขียนอยู่นอกเมืองออกมาและมีเนื้อที่พอที่จะปลูกต้นไม้ได้ จึงมีทั้งไม้ดอกไม้ใบรอบบ้านรวมทั้งมะม่วงสองต้นที่อยู่ริมรั้วนอกกำแพงบ้าน

 แต่หลังๆมานี้มักจะมีงูเข้ามาในบ้านหลายครั้ง เพราะที่ดินแปลงหน้าบ้านผู้เขียนยังเป็นที่รกร้าง เจ้าของคงจะซื้อทิ้งไว้เฉยๆ   ผู้เขียนจึงได้ปลูกต้นไม้ให้น้อยลง ต้นที่รกๆก็ตัดทิ้งไปบ้าง ต้นที่เหี่ยวแห้งตายไปก็ไม่ปลูกเพิ่มอีก

 ดอนญ่า  มีดอกทั้งปี

ต้นไม้ในกระถางหลายต้นปลูกตั้งแต่มาอยู่บ้านนี้ อายุก็หลายปีทีเดียวเช่น ต้นโมก ยางอินเดีย  ต้นจั๋ง  ต้นไม้พวกนี้จะไม่ใหญ่เพราะถูกจำกัดด้วยเนื้อที่  เพราะอยู่นอกเมืองรถราก็ไม่ค่อยมีวิ่งผ่าน  สภาพแวดล้อมจึงยังค่อนข้างร่มรื่น

  ต้นไม้กับสุนัขชื่อ การ์ตูน

ทุกเช้าจะได้ยินเสียงนกนานาพันธุ์ส่งเสียงร้องทักทายกันให้เซ็งแซ่  จนบางครั้งผู้เขียนอยากจะถามนกพวกนี้ว่า ไม่เจอกันมานานแล้วหรือไงถึงได้เมาท์กันให้แซดขนาดนี้   เหตุที่พูดถึงต้นไม้ใบหญ้าและนกก็เพราะเกี่ยวข้องกับเรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้

เมื่อต้นเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมา ลุงจำรัส (หลานชายของผู้เขียน) ได้พาครอบครัวจากกรุงเทพมาเยี่ยมบ้านราชบุรี ความที่เป็นคนชอบถ่ายรูป ลุงจำรัสมักจะถ่ายรูปตรงนั้นบ้างตรงนี้บ้างไปเรื่อยๆ ตามสุมทุมพุ่มไม้ แล้วก็พบว่ามีนกมาทำรังไว้ที่ต้นโมกที่ปลูกไว้ในกระถางหน้าบ้านใกล้หน้าต่าง

   ต้นโมก ที่นกกระจิบมาวางไข่

.ในรังมีไข่นกสีน้ำตาลลายๆ อยู่สองฟอง ลุงจำรัสคาดว่าน่าจะเป็นนกกระจิบเพราะเท่าที่สังเกตดู แถวนี้มีนกกระจิบเยอะมาก ทุกคนตื่นเต้นที่เห็นรังนกและไข่นกใกล้ชิดขนาดนี้ เคยเห็นแต่รังนกที่มักจะอยู่บนต้นไม้สูงๆ  

 หลังจากนั้นผู้เขียนได้แอบดูแม่นกทุกวัน  (ใช้คำว่าแอบดูเพราะถ้าแม่นกเห็นคน อาจจะกลัวแล้วไม่กลับมาฟักไข่อีก)   ดูจากรังนกที่แม่นกทำไว้ ช่างน่าอัศจรรย์เสียจริง

  มีไข่นก  2  ฟอง

 แม่นกใช้เศษไม้เล็กๆมาสอดประสานกันจนเป็นรังสำหรับลูกน้อยได้เป็นอย่างดี ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านกตัวเล็กๆจะทำได้ถึงขนาดนี้  แต่ก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ  ขนาดของรังเล็กกะทัดรัดพอเหมาะกับไข่ทั้งสองฟองของแม่นกพอดิบพอดี ธรรมชาติช่างสร้างสรรค์เหลือเกิน 

ผู้เขียนได้สังเกตพฤติกรรมของแม่นกทุกวัน  แม่นกจะมากกไข่ตลอดวัน  เว้นแต่ตอนไปหาอาหาร (เดาเอา ) แต่เดี๋ยวก็กลับมากกไข่ต่อ พอแม่นกไม่อยู่ ผู้เขียนจะไปดูว่าไข่ฟักแล้วหรือยัง  คิดว่าตอนแรกแม่นกยังกลัวอยู่ เวลาที่ผู้เขียนเดินผ่านรัง ก็จะบินหนีไป แต่ต่อมาหลายวันเข้าแม้จะเดินผ่าน แม่นกก็ไม่หนี ยังกกไข่ต่อไป

 ฟักไข่เป็นตัวแล้ว

จนเข้าวันที่ 10 ของการกกไข่ เราก็ได้เห็นลูกนกเป็นครั้งแรก ดูแม่นกจะหวงและเป็นห่วงลูกนกมากตามสัญชาติญาณของความเป็นแม่ เพราะมีหลายครั้งที่พอเห็นแม่นกไม่อยู่  ผู้เขียนก็มักจะไปดูลูกนก ทันใดจะได้ยินเสียงแม่นกร้องเสียงแหลม แกร๊กๆๆ อยู่บนกิ่งมะม่วงหน้าบ้าน แล้วสักครู่ก็บินกลับมาหาลูกที่รังตามเดิม

  เหลือลูกนกตัวเดียว

ผ่านมาอีกห้าวัน ผู้เขียนก็ต้องตกใจที่ลูกนกที่ฟักเป็นตัวแล้วเหลือแค่ตัวเดียว อีกตัวไม่รู้อยู่ไหน หารอบๆต้นโมกก็ไม่มี เป็นไปได้ที่อาจจะพลัดตกจากรังแล้วถูกตัวอะไรกินไปหรือมีงูเข้ามากินก็ไม่อาจรู้ได้

ผู้เขียนได้เก็บภาพการเติบโตของลูกนกมาเป็นลำดับ แต่เนื่องจากกล้องที่มีอยู่เป็นกล้องปัญญาอ่อน ภาพที่ได้จึงมักไม่คมชัดเท่าไรนัก  หลายวันต่อมาลูกนกเริ่มมีขนขึ้นตามตัว และขึ้นทั้งตัวหลังจากฟักเป็นตัวได้ 10 วัน  เป็นลูกนกที่สวยงามมาก 

 ขนขึ้นเกือบเต็มตัวแล้ว

แล้ววันที่ลูกนกจากไปเผชิญโลกกว้างก็มาถึง เพราะผู้เขียนออกไปดูลูกนกเหมือนเคย แต่ไม่มีลูกนกอยู่ในรังเสียแล้ว รวมเวลาตั้งแต่เจอไข่นกจนถึงวันที่นกน้อยจากไป เป็นเวลา 20 วันพอดี  ก็ขอให้นกน้อยอยู่รอดปลอดภัยเถิดนะ อยู่เพื่อประดับโลกใบนี้ให้น่าอยู่และสวยงามต่อไป

 ลูกนกโตเต็มที่ พร้อมบินสู่โลกกว้าง

แว่วเสียงเพลงของสุเทพ วงศ์กำแหง  ศิลปินแห่งชาติ     “ โบกบินไปแล้วหรือคีรีบูน  อาดูรสิ้นสูญเสียดายใจปอง   โอ้คีรีบูนเสียงทอง  เจ้าลืมหอห้องกรงทองสิ้นแล้วหรือนี่ ..... “   ทำให้คิดถึงเจ้านกน้อยขึ้นมาทันที..