วันอาลัยสุดท้ายแห่งชีวิต
นายหิรัญ เกิดวันที่ ๒๘ กุมภาพันธ์ ๒๔๕๙ มรณะวันที่ ๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๔๑ รวมอายุได้ ๘๒ ปี
เมื่อไม่นานมานี้ข้าพเจ้าได้มีโอกาสเข้ามาดู เวบเจ็ดเสมียน ซึ่งพี่ชายของข้าพเจ้าเป็นผู้จัดทำขึ้นมา ในตอนแรกที่พี่ชายของข้าพเจ้าได้เริ่มทำขึ้นมาใหม่ๆนั้น เขาก็เคยโทรศัพท์มาบอกบ่อยๆว่า ให้เข้าไปดูหน่อยๆ แทนที่ข้าพเจ้าจะเข้าไปดู เวบ ของเขาตามคำเชิญชวน กลับถามเขาไปว่า เวบ นี้ทำขึ้นมาเพื่ออะไร มีรายได้จากการนี้หรือเปล่า
ก็ได้คำตอบจากเขาว่า ไม่ได้มีรายได้อะไรหรอก มีแต่เสียเงินแต่ก็ไม่มากมายอะไร ที่ทำเช่นนี้ก็เพื่อว่า อยากเป็นตัวเชื่อมให้ชาวเจ็ดเสมียนได้เข้ามาอ่านและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน พยายามหารูปจากคนเก่าคนแก่แห่งเจ็ดเสมียนนี้ ซึ่งเป็นรูปเก่าๆที่บางคนหรืออาจจะแทบทุกคน ยังไม่เคยได้เห็นภาพเหล่านี้มาก่อนเลย เอามาลงให้ได้ดูกัน
พี่ชายของข้าพเจ้าเล่าว่า อยากจะขอบคุณคนหลายๆคน ที่เห็นความสำคัญของการแบ่งปันกัน จึงได้ส่งรูปเก่าๆมาให้มากบ้างน้อยบ้าง บางคนก็เสียสละเวลาเขียนเรื่อง ส่งมาลงให้ได้อ่านกันโดยมิได้หวังสิ่งตอบแทน
ข้าพเจ้าจึงต้องขอขอบคุณท่านทั้งหลาย แทนพี่ชายข้าพเจ้าอีกครั้งหนึ่ง สำหรับความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ซึ่งกันและกันในครั้งนี้
เมื่อพี่ชายของข้าพเจ้าโทรฯ มาบ่อยๆว่าเข้าไปดู เวบเจ็ดเสมียน บ้างหรือยัง ข้าพเจ้าจึงได้ทำตามความประสงค์เขาเสียสักหน่อย และเมื่อไม่นานมานี้จึงได้เปิด เวบเจ็ดเสมียน ของเขาดู
จึงได้รู้ว่า เวบเจ็ดเสมียน ของเขาที่ทำขึ้นมานี้เป็น web ที่ดีจริงๆ เป็นการหยิบเอาเรื่องราวเก่าๆของคนเจ็ดเสมียน หรือเรื่องราวของคนที่เกี่ยวข้องกับเจ็ดเสมียน มาเขียนเป็นเรื่องสนุกๆ เพื่อคนที่สนใจหรือคนรุ่นใหม่ๆที่ได้อ่าน จะได้ทราบเรื่องต่างๆของเจ็ดเสมียนอย่างละเอียด และสนุกสนานไปกับเรื่องราวของเด็กหรือของคนตลาดเจ็ดเสมียนในรุ่นก่อนๆไปด้วย
เมื่อตอนที่ข้าพเจ้าเป็นเด็กอยู่นั้น ก็เป็นเด็กที่ตลาดเจ็ดเสมียน แถมยังเกิดที่ตลาดเจ็ดเสมียนอีกเสียด้วย แต่เมื่อโตขึ้นจนกระทั่งถึงวัยทำงานแล้ว ก็ไม่ได้กลับมาอยู่ที่เจ็ดเสมียนอีกเลย ( เรื่องราวของข้าพเจ้า นายแก้ว ได้เขียนขึ้นมาแล้วทั้งหมด ๓ ตอน ถ้าสนใจก็เข้าไปดูกันได้ คลิ๊กที่นี่ )
เมื่อได้เข้ามาดู เวบเจ็ดเสมียนนี้ จึงได้เห็นว่ามีสิ่งดีๆที่น่าสนใจเยอะมาก จึงได้นั่งดูเสียเพลินเป็นเวลานาน อ่านทั้งเรื่องเก่า ดูทั้งภาพเก่า ภาพใหม่ ดูไปดูมา
นายหิรัญ เมื่อเป็นครูที่เจ็ดเสมียนใหม่ๆ อายุยังไม่ถึง ๒๐ ปี
มาสะกิดใจที่รูปๆหนึ่งที่นายแก้ว นำเอามาลงไว้ในอัลบั้มภาพเก่า พร้อมทั้งมีคำบรรยายด้วย ภาพนั้นมีชื่อว่า “วันอาลัยสุดท้ายแห่งชีวิต” เป็นภาพที่เก่าแล้วในภาพนั้น พี่ชายของข้าพเจ้า ถือรูปบิดาของข้าพเจ้า เดินนำหน้าบรรดาญาติพี่น้อง ในวันฝังศพนายหิรัญ สุวรรณมัจฉา ซึ่งเป็นบิดาของข้าพเจ้าเอง ที่สุสานจังหวัดชลบุรี
ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
วันอาลัย สุดท้ายแห่งชีวิต
(คำบรรยายภาพนี้ของพี่ชายข้าพเจ้า)
เมื่อวันที่ ๓๐ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๔๑ นายหิรัญ หรือครูหิรัญ สุวรรณมัจฉา คนเก่าแห่งตลาดเจ็ดเสมียนคนหนึ่งได้ถึงแก่กรรมลงอย่างสงบ รวมอายุได้ ๘๒ ปี ที่ตลาดหัวกุญแจ อำเภอบ้านบึง จังหวัดชลบุรี
เมื่อครั้งที่นายหิรัญยังมีชีวิตอยู่ได้เคยพูดกับลูกหลานและคนใกล้ชิดเสมอๆว่า ถ้าเตี่ยตายลงก็ไม่ต้องทำงานศพอะไรให้มันมากมายใหญ่โตยืดเยื้ออะไรให้มากนัก สวดเป็นธรรมเนียมสัก ๓ คืนก็พอ แล้วก็เผาเลยไม่ต้องทำฮวงซุ้ยเก็บเอาไว้ เพราะไม่อยากจะให้ลูกหลานและคนที่อยู่ข้างหลังต้องลำบากในการที่จะต้องมาเซ่นไหว้ทุกๆปี คนที่อยู่ใกล้ๆก็ดีแต่คนที่อยู่ไกลๆนั่นซิจะต้องลำบากในการเดินทาง
เมื่อนายหิรัญได้เสียชีวิตลงดังได้กล่าวมาแล้ว ญาติพี่น้องลูกหลานก็ได้จัดการเรื่องศพกันตามประเพณีไม่ได้ขาดตกบกพร่อง นิมนต์พระมาสวดที่บ้านเป็นเวลา ๓ คืนดังที่นายหิรัญได้ขอเอาไว้
แต่เรื่องการที่จะให้เอาศพไปเผาเลยเมื่อเสร็จจากการสวดแล้วนั้น ลูกหลานได้ปรึกษากันเห็นควรว่าจะเอาศพเก็บไว้ในสุสานเสียก่อน เพื่อว่าอยากให้ผู้ที่เป็นที่รักถึงแม้ว่าจะสิ้นชีพไปแล้วเหลีอเพียงร่างกาย ก็ยังอยากจะให้ร่างกายนั้นอยู่ในโลกนี้ต่อไปอีกนานๆ
เมื่อตกลงกันได้ดังนั้นจึงได้จุดธูปบอกแก่นายหิรัญ แล้วก็ไปซื้อที่ดินสำหรับทำฮวงซุ้ยฝังศพที่สุสานแห่งหนึ่ง (ที่จังหวัดชลบุรี โดยเฉพาะที่อำเภอบ้านบึง มีสุสานที่ฝังศพเยอะมาก)
ในวันฝังศพที่สุสานแห่งนี้นั้น นายแก้วผู้เป็นบุตรชายคนโตได้เป็นผู้ถือรูปเดินนำญาติพี่น้องและมิตรสหาย ที่มาเป็นเกียรติในวันฝังศพนายหิรัญครั้งนี้ และพิธีการฝังศพครั้งนี้ก็สำเร็จไปด้วยดี จนกระทั่งบัดนี้ร่างกายของนายหิรัญก็ยังอยู่ที่ตรงนั้น ยังอยู่ให้ลูกหลานและคนที่เคารพนับถือยังได้กราบไหว้อยู่จนถึงวันนี้
ขอขอบคุณเพื่อนๆที่เจ็ดเสมียนและเพื่อนๆทุกคน เพื่อนๆของน้องสาว ญาติผู้ใหญ่และท่านที่เคารพนับถือที่ได้ให้เกียรติ มาฟังการสวดศพในวันใดวันหนึ่งหรือมาทั้งสามวันนั้น และตลอดจนวันที่ฝังศพด้วย ขอจงได้รับการขอบคุณจากผมอีกครั้งหนึ่ง
วววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ข้าพเจ้าดูภาพนั้นแล้วจำได้ว่า ข้าพเจ้าเดินถือร่มกันแดด ตามหลังพี่ชายข้าพเจ้ามาแต่ในภาพนั้นดูไม่ชัด ดูแล้วก็นึกถึงความหลังครั้งเก่าก่อน เมื่อพวกเราพี่น้อง ๔ คน อยู่รวมกันทั้งพ่อและแม่ ในตลาดเจ็ดเสมียน แม้ไม่ร่ำรวยอะไรนัก เราก็อยู่กันอย่างมีความสุข พร้อมหน้าพร้อมตา เป็นครอบครัวที่อบอุ่นอย่างแท้จริง
มาเป็นครูสอนอยู่ที่โรงเรียนวัดเจ็ดเสมียนเมื่ออายุยังไม่ถึง ๒๐ ปี
ในตอนนั้นบิดาของข้าพเจ้า เป็นครูสอนเด็กอยู่ที่โรงเรียน วัดเจ็ดเสมียน ซึ่งอยู่ใกล้ๆตลาดนั่นเอง จนกระทั่งเมื่อพวกเราโตกันขึ้นมาพอจะรู้เรื่องกันแล้ว แต่ก็ยังอยู่ในวัยกินวัยนอน มีค่าใช้จ่ายสูง บิดาจึงคิดว่าลำพังหวังพึ่งเงินเดือนครูอย่างเดียวนั้น ไม่พอเลี้ยงครอบครัวแน่
บิดาจึงได้ลาออกจากการเป็นครู (ในช่วงที่ลาออกนั้นดำรงตำแหน่งครูใหญ่ สมัยนั้นเป็นครูมีเงินเดือนน้อยมาก) เที่ยวหางานอย่างอื่นทำ เพื่อให้ได้เงินมามากๆกว่าการเป็นครู เพื่อเอามาเลี้ยงลูกๆที่กำลังอยู่ในวัยที่ต้องมีการใช้จ่ายมาก แต่งานเอกชนในสมัยนั้นที่เจ็ดเสมียนยังไม่มี
บิดาจึงได้ออกตระเวนไปหางานทำที่ไกลๆ งานที่ทำแต่ละแห่งนั้นก็ไม่มีที่ไหนจะจีรังยั่งยืน จึงได้ย้ายที่ทำงานอยู่เรื่อยๆ ถึงจะเหนื่อยยากลำบากกายแค่ไหน บิดาของข้าพเจ้าก็ไม่เคยบ่นให้ใครๆได้ยิน
นายหิรัญ เมื่อครั้งไปทำงานอยู่ที่หัวหินนานๆจึงได้กลับบ้านสักครั้งหนึ่ง
เมื่อข้าพเจ้าได้เห็นภาพนี้อีกครั้งหนึ่ง ถึงกับสะอื้นอยู่ในอกและอยากจะบอกพ่อว่า ลูกรักพ่อ ลูกคิดถึงพ่อ อยากอยู่ใกล้ๆพ่อเหมือนเมื่อตอนครั้งเก่าก่อนนั้น ขอให้พ่อไปดีเถิด ไปอยู่บนสวรรค์และมีความสุขชั่วนิรันดร์กาล..
สุดอาลัย จากลูก
วันอาลัยวันสุดท้ายแห่งชีวิต
ถูกลิขิตให้ต้องเป็นเช่นนี้แน่
ชีวิตของคนเราไม่ผันแปร
ต้องมีเกิด มีแก่และเจ็บตาย
แม้คุณพ่อจากไปไกลสุดกู่
ลูกที่อยู่ข้างหลังยังรักษา
เก็บบันทึกเหตุการณ์ที่ผ่านมา
สิ่งนี้หนามีค่ายิ่งเกินบรรยาย
เรื่องอดีตผ่านไปไม่ย้อนกลับ
จะเลยลับสิ้นไปไร้ความหมาย
พ่อได้เขียนเล่าเรื่องไว้มากมาย
มีหลากหลายครบเครื่องเรื่องหนักเบา
พ่อเป็นทั้งนักเขียนและนักอ่าน
พ่อบันทึกเหตุการณ์ล้วนเรื่องเก่า
ทิ้งความรู้เหล่านี้เพื่อพวกเรา
จะได้รู้วันเก่าเก่าที่ผ่านมา
เจ็ดเสมียนถิ่นนี้ใจผูกพัน
ในตอนนั้นแสนสุขไม่เงียบเหงา
พ่อได้สร้างครอบครัวไว้ไม่เบา
ทั้งเรื่องราวการงานก้าวหน้าไป
เมื่อเป็นครูอยู่โรงเรียนเจ็ดเสมียน
สู้พากเพียรสอนเด็กไว้มากหลาย
ให้ลูกศิษย์มีวิชาสมตั้งใจ
ไปที่ไหนไม่น้อยหน้าข้าศิษย์ครู
คนเจ็ดเหมียนรุ่นใหม่(อาจจะ)ไม่รู้จัก
พบไม่ทักไม่ทายใครที่ไหน
แต่ถ้าถามผู้คนรุ่นใหญ่ไป
ไม่มีใครไม่รู้จักครูหิรัญ
บัดนี้พ่อจากไปไม่หวนกลับ
ชีวิตดับลับไปไกลสุดฝัน
ถึงกำหนดเวลาต้องจากกัน
ไม่มีวันกลับฟื้นคืนชีวา
ขอผลบุญทำมาช่วยหนุนส่ง
ขอให้พ่อจงมีสุขทุกสถาน
จะนึกถึงพ่อนั้นนานเท่านาน
ตราบวันสิ้นลมปราณขอตามไป
พ่อไปแล้วไปอยู่สรวงสวรรค์
ทุกคนนั้นทำบุญส่งไปให้
ไม่ต้องห่วงข้างหลังหรืออื่นใด
ขอให้พ่อสุขใจนิรันดร.
อารีย์ สุวรรณมัจฉา ๑๘ ธันวาคม ๒๕๕๒
ภาพของนายหิรัญที่ยังมีในปัจจุบันนี้
นั่งทอดอารมณ์ที่รึมบึงหลังสหกรณ์น้ำปลาหนองบางงู กว่า ๓๐ ปีมาแล้ว
ที่สถานีรถไฟโพธาราม เมื่อยังหนุ่มๆ
เมื่อบวชที่วัดโพธารามแล้วมาจำพรรษาที่วัดเจ็ดเสมียนจนกระทั่งสึก
กับบุตรชายคนโตที่ชายหาดบางแสนเมื่อคราวบุตรชายและครอบครัวไปเยี่ยมที่บ้าน ตลาดหัวกุญแจ ชลบุรี
ไปเยี่ยมบุตรชายคนโตที่บ้านปากเกร็ดปี ๔๘ เมื่ออายุได้ ๗๙ ปี
เมื่องานพิธีฌาปนกิจศพของนางสละ สุวรรณมัจฉา มารดาของผู้ขียน ที่วัดเจ็ดเสมียน
อารีย์ สุวรรณมัจฉา (ผู้เขียนด้วยความอาลัยรัก)
๑๘ ธันวาคม ๒๕๕๒
ษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษ
www.chetsamian.org ขอสงวนลิขสิทธิ์ข้อมูลและรูปภาพบนเว็บไซต์ทั้งหมด โดยไม่อนุญาตให้นำไปเผยแพร่ ทำซ้ำ แก้ไข หรือ ดัดแปลง ไม่ว่าจะเป็นบางส่วนหรือทั้งหมด หากท่านใดต้องการข้อมูลบนเว็บไซต์ www.chetsamian.org กรุณาติดต่อ นายแก้ว โดยส่ง email ไปที่ This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it. เพื่อขออนุญาติเสียก่อน เนื่องจากข้อมูลและรูปภาพบางเรื่องและบางชิ้น เป็นของท่านผู้เขียนและท่านสมาชิกที่ได้เขียนเรื่องต่างๆ และให้ขอยืมภาพต่างๆมาลงไว้ ซึ่งทางผู้จัดทำเว็บไซต์จำเป็นจะต้องขออนุญาตจากทางเจ้าของผลงานก่อนทุกครั้ง จึงเรียนมาเพื่อทราบ.