อย่าทอดทิ้งผู้เฒ่าให้เศร้าใจ

คุณป้าปราณีต ลักษิตานนท์ เป็นผู้หนึ่งที่อาวุโสที่สุดของตำบลเจ็ดเสมียน อายุของท่านกว่า ๙๐ปีแล้ว ได้รับการดูแลเอาใจใส่ตลอดเวลาจากบุตรหลานและคนใกล้ชิดของท่านในปัจจุบันนี้  แต่ยังมีพ่อแม่ คนเฒ่าคนแก่ อีกมากมายที่ถูกลูกหลานทอดทิ้ง ดังเช่นบทกลอนต่อไปนี้...

มองใบหน้าเศร้าหมองของผู้เฒ่า
สุดเจ็บปวดรวดร้าวในใจยิ่ง
อยู่เดียวดายไม่มีใครเหลียวแลจริง
ลูกหลานทิ้งไม่ใยดีนี่กระไร
 
เมื่อยังเล็กแม่นั้นเฝ้าฟูมฟัก
ให้ความรักเลี้ยงดูอยู่ชิดใกล้
สู้ลำบากตรากตรำทั้งกายใจ
เพื่อลูกรักสุขสบายไม่ลำเค็ญ
 
ด้วยหวังเป็นที่พึ่งของพ่อแม่
ช่วยดูแลยามเจ็บไข้ได้ทุกข์เข็ญ
ยามเมื่อแก่ชราไปยังร่มเย็น
มีลูกเป็นผู้ดูแลแม่สุขใจ
 
เมื่อเติบใหญ่ลูกมาไปจากอกแม่
ทิ้งคนแก่ให้หมองเศร้าเฝ้าหวนไห้
คิดถึงลูกที่รักที่จากไป
ไม่มีใครกลับมาหาแม่เลย
 
เฝ้าแต่นับวันรอให้ลูกกลับ
ก่อนชีวิตแม่ลับดับเป็นผง
โรครุมเร้าแม่อาจไม่อยู่คง
โอ้ลูกจงกลับมาก่อนแม่ตาย
 
ขอวิงวอนลูกทั้งหลายคิดถึงแม่
ผู้มีแต่พระคุณอันยิ่งใหญ่
อย่าทอดทิ้งผู้เฒ่าให้เศร้าใจ
สิ่งสุดท้ายที่แม่รอขอ (ลูก) กลับมา..
 
    กลอนบทนี้ ผู้เขียนได้รับแรงบันดาลใจจากการดูรายการในโทรทัศน์ ที่มักจะนำเสนอเรื่องราวชีวิตที่ลำเค็ญของพ่อแม่ ที่ถูกลูกหลานทอดทิ้ง ไม่เคยกลับมาดูแลผู้เฒ่าเหล่านี้เลย เท่านั้นยังไม่พอยังทิ้งลูกทิ้งหลานให้พ่อแม่เลี้ยงอีกด้วย 
 
ผู้เฒ่าเหล่านี้ อายุมากแล้ว ทั้งยังมีโรคภัย ร่างกายไม่แข็งแรง ทำงานไม่ไหวจึงไม่มีรายได้อะไร  บ้านที่อยู่อาศัยก็มีสภาพทรุดโทรมจนแทบกันแดดกันฝนไม่ได้ หลายคนต้องอาศัยเพื่อนบ้านที่มีใจเมตตาแบ่งปันอาหารมาให้พอประทังชีวิต  ดูแล้วเศร้าใจจริงๆ

ผู้เขียนอยากขอร้องให้ลูกๆอย่าทิ้งพ่อแม่ ขอให้ตอบแทนบุญคุณที่ท่านได้เลี้ยงดูเรามาจนเติบใหญ่  ดูแลท่านจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต  ขอให้สั่งสอนลูกหลานของเราให้รู้จักตอบแทนคุณผู้มีพระคุณ แล้วสิ่งเหล่านี้เราก็จะได้รับจากลูกหลาน เมื่อเราแก่ชราลงเช่นกัน.

จากใจของผู้เขียน


 
อ. ปลาทอง   ๑๑  มกราคม  ๒๕๕๔

บทความล่าสุด

จำนวนผู้เยี่ยมชม

วันนี้702
เมื่อวานนี้746
สัปดาห์นี้3063
เดือนนี้9321
ทั้งหมด1328655

ผู้เยี่ยมชมในขณะนี้

3
Online