fShare

Tweet

 

 ภาพนี้ยังเป็นปริศนา แม่ละม่อม คุ้มประวัติกับลูกทั้งสอง,  เอนก,   วรรโณ นั่งเล่นที่หลังบ้านห้องแถวในตลาดเจ็ดเสมียน คนที่โผล่ออกมาจากรั้วสังกะสีนั้นคือใคร ?

  เพราะเหตุใด นายจำเนียร หรือเจ้าของร้านถ่ายรูป จำเนียรศิลป์ ในตลาดเจ็ดเสมียน จึงได้เป็นโฆษกตลอดกาล แถมยังเป็นช่างภาพฝีมือดีประจำตำบลด้วย 

   ขออนุญาติวิเคราะห์วิจารณ์ นายจำเนียร สักหน่อย ที่เป็นเช่นนี้เพราะว่า นายจำเนียรเป็นคนมี อารมณ์ดี ไม่สูบบุหรี่ และไม่ดื่มเหล้า มีจิตวิทยาในการพูดโน้มน้าวจิตใจคนเก่ง และเป็นคนมีความรู้ ถึงไม่มากขนาดมีปริญญา แต่ก็มีคนนับถือนายจำเนียรทั่วไปทั้งตำบล  มีชาวบ้านเกิดเรื่องราวขัดแย้ง ไม่เข้าใจกันในตลาดเจ็ดเสมียน หรือบางทีก็ไม่เข้าใจกันระหว่างแม่ค้า กับแม่ค้าด้วยกันในวันมีตลาดนัดเสียงดังลั่น ครั้งใด

   กำนันโกวิท ก็มักจะให้นายจำเนียรเป็นผู้ไป พูดจาให้ประนีประนอมและสมัครสมานสามัคคีกันเสมอ ประเดี๋ยวเดียวคู่กรณีเงียบเสียงไป ได้ผลครับ ปกติแล้วนายจำเนียรเป็นคนเงียบๆ พูดเสียงเบาๆ ไม่โวยวาย แม้กระทั่งในครอบครัวของนายจำเนียรเอง บ้านผมก็อยู่ติดกันผมยังไม่เคยได้ยิน นายจำเนียรด่าว่าลูกเต้าเลย ได้ยินแต่ป้าละม่อมด่า ไอ้เหม่ง บ้างเล็กน้อย (คู่หูของผมในตอนเด็กๆ) 

   ดังนั้นครอบครัวนี้จึงมีความสุขอยู่กันอย่างเรียบง่าย มีแต่คนนับถือและยกย่อง จึงได้เป็นโฆษกประจำตำบลตลอดกาล จนกระทั่งอายุมากแล้ว จึงได้มอบหน้าที่นี้ให้กับ คุณครูเฉลิม คงมั่นไป บุคลิกของนายจำเนียรนั้น รูปร่างไม่ใหญ่นัก (ผอมๆ แกไม่ได้อดอยากอะไรหรอก อาหารการกินมีอุดมสมบูรณ์ แต่รูปร่างเป็นอย่างนั้นเองตั้งแต่เกิด ไม่เคยอ้วนสักที) พอสมตัว

        เมื่อตอนเป็นหนุ่มๆนั้น นายจำเนียรคงจะรูปหล่อเอามากๆเลยทีเดียว (ตอนอายุมากๆแล้วก็ยังคงความหล่ออยู่) ผมหยักศกสวยงาม ตาคม มีเสน่ห์ เมื่อได้มาแต่งงานกับนางสาวละม่อม แห่งตำบลบางโตนดด้วยยิ่งแล้วเลย บุตรชายบุตรสาวแต่ละคนนั้น หน้าตาดีกันทุกคนตั้งแต่เด็กๆ ไม่มีครอบครัวใดในตลาดเจ็ดเสมียนเทียบได้ (ดูภาพแม่ละม่อมได้ที่ "อัลบั้มภาพในอดีต" ) 

       พอลูกๆโตขึ้นมา แต่ละคนพ่อเจ้าประคุณเอ๋ย ตั้งแต่พี่สาวคนโตจนถึงน้องชายคนสุดท้อง สวย หล่อกันทั้งนั้น อยากรู้อยากเห็นก็ไปดูกันได้ที่ อัลบั้มภาพในอดีต  เหม่งของเราก็ไม่ใช่เล่นหน้าตาคมสัน พูดจาตลก คล้ายๆนายจำเนียรยิ่ง อเนก คุ้มประวัติ น้องเจ้าเหม่ง ตอนเป็นวัยรุ่น เมื่อกว่า ๓๐ ปีมาแล้ว ได้เล่นหนังกับพวกเพื่อนๆของเขาด้วย จะเป็นเรื่องเขาชื่อกานต์หรือเรื่อง ทะเล ฤาอิ่ม จากบทประพันธ์ของ สุวรรณี สุคนธา ผมก็จำไม่ได้แน่นอนแล้วในตอนนั้นคุณนวลปรางค์ (พี่สาวของ เอนก) บอกว่าถ้าหนังเข้าฉายแล้วจะเอาตั๋วมาให้ไปดูที่เฉลิมกรุงสักรอบหนึ่ง แต่ตอนนี้ตั๋วหนังกำลังเดินทางมายังไม่ถึงผมสักที จนหนังออกจากโรงไป ๓๐ กว่าปีแล้ว

         นายจำเนียร มีมุขตลกและมีอารมณ์ดีอยู่เสมอ แกเคยคุยกันเล่นๆในหมู่เพื่อนฝูงของแกว่า
”ถ้ามีสาวๆถามเราว่า เรามีเมียแล้วหรือยัง ก็ต้องตอบไปว่า มีแล้วเราอย่าไปโกหกเขาๆจะได้เห็นว่า เรามีความจริงใจสมกับเป็นลูกผู้ชาย แต่เวลานี้ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว  (นายจำเนียรจะหยุดพูดนิดหนึ่ง แล้วจึงพูดต่อ)  เพราะว่าเมียอยู่ที่บ้าน เวลานี้จึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน แหะ  แหะ...!  "  ทำให้เพื่อนๆที่คุยอยู่ด้วยหัวเราะกันครืน ด้วยความขบขันหลังจากโดนมุขของนายจำเนียรเข้าดอกหนึ่ง

นายจำเนียร ยืนอยู่ที่เสาธงหน้าโรงเรียนวัดเจ็ดเสมียน ในตอนเย็นวันหนึ่ง เมื่อกว่า ๕๐ ปีมาแล้ว นอกจากลูกๆแล้วก็ยังมีลูกหลานของชาวเจ็ดเสมียนซึ่งเป็นเพื่อนบ้านด้วย ใครเป็นใครจำได้บ้างไหม ดูกันเอาเอง

 เด็กเจ็ดเสมียนเมื่อเกือบ ๕๐ ปีมาแล้ว จากด้านซ้ายของภาพ ลัดดา สันติรงค์ยุทธ,สำรวย โตพฤกษา,สุกัญญา ลูกสาวคนโต ของนายชุ่ม นางมั่น ร้านตัดผม,อารีย์ สุวรรณมัจฉา,นวลปรางค์ คุ้มประวัติ(บุตรสาวนายจำเนียร),มยุรี วิทยาลิขิต,มัลลิกา นัครามาลีรัตน์ (เง็ก บ้านริมน้ำ)กำลังตำส้มตำมะละกอ ที่หลังบ้าน นายจำเนียร คุ้มประวัติ (ร้านถ่ายรูป จำเนียรศิลป์)

  ผู้ถ่ายภาพ นายจำเนียร คุ้มประวัติ
ถ่ายเมื่อ ไม่มีข้อมูล
นำภาพมาแสดงเมื่อ จันทร์ 03 พฤศจิกายน 2008

           สถานที่ตรงที่  เด็กๆลูกๆของคุณจำเนียรและแม่ละม่อมนั่งอยู่นี้ (ขาดเหม่งไปคนหนึ่ง) เป็นที่คุ้นตาของชาวเจ็ดเสมียน เป็นอันมาก เป็นภายในหน้าร้านถ่ายรูปจำเนียรศิลป์ ถ้ามองเข้าไปจากทางหน้าร้านเลย ทางด้านซ้ายมือริมข้างฝานั้น จะเป็นโต๊ะไม้ธรรมดาตัวหนึ่ง กว้างสัก ๑ เมตร ยาวประมาณ ๑.๕๐ เมตร โต๊ะตัวนี้เป็นโต๊ะที่สำคัญมาก เป็นโต๊ะที่สำหรับวางไม้หนาๆ ๒ อัน แล้วทำร่องเอาไว้ให้เอียง ๔๕ องศา สำหรับเอาไว้ใส่เลื่อยเล็กๆสำหรับตัดกรอบรูป แล้วก็เป็นที่วางแผ่นกระจก สำหรับเอากากเพชรมากรีดตัดกระจกตรงโต๊ะตัวนี้ เพื่อประกอบเป็นกรอบรูปแล้วใส่รูปเข้าไป เอากระจกที่ตัดแล้วอีกแผ่นหนึ่ง ประกบด้านหลัง แล้วเอาตะปูตัวเล็กๆตอกอัดไว้ ก็จะเป็นกรอบรูปที่ใส่รูปแล้ว อย่างสวยงาม

           ส่วนทางด้านขวามือของห้องนั้น เป็นสถานที่ทำผมเสริมสวยของพี่ องุ่น มีฉากกันอยู่อันหนึ่ง ข้างหลังเข้าไปอีกนิดหนึ่งนั้น เป็นตู้โชว์ภาพต่างๆ และเป็นที่เก็บภาพของผู้ที่มาถ่ายไว้ ตู้โชว์นี้จะเป็นที่กั้นระหว่าง หน้าร้านกับหลังร้านอยู่ด้วย ทางด้านขวามือนั้นจะเป็นช่อง เหมือนเป็นประตูเข้าไปทางด้านใน ที่หลังตู้โชว์นี้จะเป็นห้องถ่ายรูปติดบัตรต่างๆ และอีกด้านหนึ่งนั้นจะเป็นห้องมืด สำหรับล้าง อัดรูป ผมเคยเห็นเมื่อนายจำเนียรมีงานมากๆ ก็จะขลุกอยู่ภายในห้องมืดทำการล้างรูป อัดรูป นั้นทั้งวัน ถัดเข้าไปอีกก็จะถึงหลังบ้านซึ่งเป็นครัว มีประตูเปิดออกไปยังข้างนอกได้ ซึ่งอยู่ติดกับกำแพงโบสถ์ วัดเจ็ดเสมียนพอดี

คุณแม่ละม่อม ที่ ๒ จากซ้าย ถ่ายเมื่อ เดือน มีนาคม ๒๕๑๑

 คุณองุ่น (ขวา) คุณนวลปรางค์ (ซ้าย) บุตรสาวของคุณจำเนียร แม่ละม่อม ในปัจจุบัน เมื่อไปพบปะสังสรรค์กับเพื่อนๆคนเจ็ดเสมียนด้วยกัน ที่ไร่ วนิดา เมื่อเดือนมกราคม ๒๕๕๑

(patipat ถ่ายภาพ)

 คุณแม่ละม่อมกับบุตรชายคนเล็ก วรรโณ พร้อมกับเด็กๆลูกหลานคนตลาดเจ็ดเสมียน จำนวนหนึ่ง

คณแม่ละม่อม คุ้มประวัติ ดูภาพนี้แล้วก็อดคิดถึง

 คุณแม่ละม่อม ( กลาง ) ร่วมสังสรรค์กับเพื่อนบ้านด้วยกันในงานเลี้ยงแห่งหนึ่ง เมื่อ ๔๑ ปีมาแล้ว และภาพนี้แถวหน้าสุดเสียชีวิตไปหมดแล้ว ล้วนแต่คนดังทั้งนั้นเสียด้วยซี

คุณองุ่น (ซ้ายสุด) คุณนวลปรางค์ (ขวาสุด)  เมื่อตอนเป็นวัยรุ่นแห่งตลาดเจ็ดเสมียน อยู่ท่ามกลางความเป็นอยู่ สิ่งแวดล้อม และเพื่อนฝูงคนสนิท ที่ดีๆทั้งนั้น ภาพนี้เกือบ ๕๐ ปีมาแล้ว

อีกภาพหนึ่ง ภาพแห่งความคิดถึง คุณแม่ละม่อม คุ้มประวัติ

ขอทิ้งท้ายด้วยภาพในประวัติศาลตร์ อีกภาพหนึ่ง ที่เกี่ยวกับเรื่อง ของร้านถ่ายรูปจำเนียรศิลป์ ซึ่งมีพ่อบ้านคือ คุณจำเนียร แม่บ้านคือ คุณละม่อม คุ้มประวัติ

    ไม่ใช่ครอบครัวที่ใหญ่โตอะไรนัก ไม่ใช่ครอบคัรวที่ร่ำรวยอะไร แต่ก็อยู่กันอย่างมีความสุข ตามอัตภาพและตามประสาของครอบครัวที่อบอุ่น เป็นตัวอย่างแก่ครอบครัวอื่นๆทั้งหลาย

     บัดนี้เวลาผ่านมานานแล้ว สิ่งต่างๆที่ย้อนกลับมาให้ดู เล่าให้ฟังกันนี้เป็นเรื่องจริง ที่เกิดขึ้นที่เรียกกันว่าตลาดเจ็ดเสมียน ไม่อยากให้มันหายไปจากความทรงจำให้เหมือนกับว่า ยังมีห้องภาพที่เจ็ดเสมียน ชื่อว่าห้องภาพ จำเนียรศิลป์ มีเจ้าของเป็นคนอารมณ์ดี มีแม่บ้านเป็นคนที่ชาวบ้านรัก มีลูกๆทุกคนอยู่ในโอวาท เป็นคนดีน่าคบหาสมาคม  แต่ในความเป็นจริงสิ่งต่างๆที่เสนอมาแล้วนั้นบัดนี้ไม่มีแล้ว มันหายไปกับกาลเวลา ผู้เขียนเองก็ยังภูมิใจที่ได้ใกล้ชิดกับครอบครัวที่ดีๆนี้พอสมควรในระยะหนึ่ง

     ภาพสุดท้ายนั้นมีเด็กคนหนึ่งนั่งเสนอหน้าแหลมๆกับคนในครอบครัวเขาด้วย นั่นแหละ      ผู้เขียนเองครับ.....!

นายแก้วเขียน ย้อนอดีตร้านถ่ายรูป จำเนียรศิลป์ ตลาดเจ็ดเสมียน