fShare

Tweet

   ป้ายชื่อค่ายธนะรัชต์ อยู่ปากทางเข้าริมถนนเพชรเกษม (ภาพในปัจจุบัน) 

    วันที่ ๑๕ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๐๗ ผู้ที่ได้รับการคัดเลือกไว้แล้ว และจะต้องเข้าค่ายเพื่อฝึกทหารทุกคนที่ค่าย “ธนะรัชต์” อำเภอปราณบุรี จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ก็ไปรอกันอยู่ที่หน้าอำเภอโพธารามตั้งแต่เช้า  ในตำบลเจ็ดเสมียนนั้นมีหลายคนที่ถูกทหารรวมทั้งบุญมาและผมด้วย ส่วนตำบลอื่นๆ ก็ถูกทหารกันตามสัดส่วนเช่นเดียวกัน

   ที่หลังสถานีรถไฟเป็นลานกว้างพอที่รถขนส่ง ยี.เอ็ม.ซี. ของค่ายธนะรัชต์จอดเรียงเป็นแถว มีทหารหลายนายมารอพวกเราอยู่ก่อนแล้ว พวกเราทั้งหมดซึ่งมีจำนวนมากก็ทยอยกันขึ้นรถทางด้านท้ายรถ ผมกับบุญมานั่งอยู่ในรถคันเดียวกัน ท่ามกลางอากาศที่ค่อยๆเย็นลง ผมเหลียวมองดูบุญมาเห็นใบหน้าซีดเซียว คงจะเป็นการเดินทางไกลที่ยาวนานจึงทำให้บุญมาซึ่งมีอาการไม่สบายอยู่แล้ว อ่อนเพลียมากขึ้น

   รถขนส่งทหาร ยี.เอ็ม.ซี. ๕ – ๖ คันวิ่งตามกันมาจากสถานีรถไฟย้อนกลับไปทางหัวหินอีกพักหนึ่งก็ถึงเขตของทหารอยู่ด้านซ้ายมือ รถวิ่งผ่านป้ายชื่อ ค่ายธนะรัชต์ ขนาดใหญ่ ที่ตั้งอยู่ริมถนนเพชรเกษมที่ตรงปากทางเข้าพอดี
    ที่ตรงนี้มีป้อมขนาดใหญ่ของทหารสารวัตร คอยดูแลความเรียบร้อยของรถที่ขออนุญาตเข้าไปในค่ายนี้เป็นด่านแรกอย่างเคร่งครัด รถที่เรานั่งเข้าไปนั้นเป็นรถทหารของค่ายเองจึงไม่ได้รับการตรวจอะไร อากาศมืดลงเรื่อยๆทิวทัศน์สองข้างทางซึ่งเป็นป่ามองไม่ค่อยชัดแล้ว

  ปากทางเข้าค่ายธนะรัชต์ในปัจจุบันปรับปรุงพัฒนาขึ้นกว่าเมื่อสมัยก่อนนั้น แต่ก็ยังมีชื่อป้ายขนาดใหญ่เหมือนของเดิม (ภาพปัจจุบัน)

    เสียงของทุกคนที่นั่งมาในรถเริ่มเบาลง แต่ละคนคงคิดว่าเขาจะเอาเราไปไหนกันนี่ เปรียบเหมือนรถบันทุกวัวควายที่สัตว์เหล่านั้นไม่รู้ว่าเขาจะพาตัวเองไปไหน  ยิ่งคิดก็ยิ่งวิตก อากาศยิ่งใกล้ค่ำมากขึ้นบรรยากาศยิ่งอึดอัดใจเป็นยิ่งนัก รถวิ่งเข้าไปเรื่อยๆ ระยะทางจากปากทางเข้าค่ายน่าจะหลายกิโลเมตร จึงเริ่มมองเห็นอาคารต่างๆโรงเรือนทหาร สนามอันกว้างใหญ่ ตั้งกันอยู่เป็นแถวๆ มีทหารเดินกันอยู่ประปราย ที่สนามหน้าเรือนแถวนั้นๆ

    พวกเรามาถึงก็เย็นมากแล้ว จึงไม่เห็นมีทหารฝึกอะไรที่สนามนั้นเลย อีกอย่างหนึ่งเห็นจะเป็นเพราะว่า วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เป็นวันหยุด บางกองร้อยของทหารใหม่ที่มาฝึกกันนานหลายเดือนแล้ว จะมีการปล่อยทหารเหล่านั้นกลับบ้านบ้าง จึงมองไม่เห็นว่ามีทหารพลุกพล่านเท่าไรนัก

   ค่ายธนะรัชต์ เป็นค่ายฝึกของทหารใหม่ทั่วประเทศ ทุกจังหวัดต้องถูกส่งมาฝึกมาอบรมวิชาการ ของทางทหารเบื้องต้นที่นี่ทั้งนั้น ในปัจจุบันนี้ไม่มีทหารในจังหวัดต่างๆมาฝึกที่นี่แล้ว แต่เปลี่ยนเป็นค่ายทหารของกองพลทหารราบที่ ๒ และมีโรงเรียนนายสิบทหารบกที่นี่ด้วย  
   จะมีอะไรอีกมากมายหลายอย่างนั้นผมก็ไม่ทราบแล้ว เพราะว่าตั้งแต่ผมออกมาจากค่าย ธนะรัชต์ แห่งนี้ไปแล้ว ก็ไม่ได้หวนกลับไปอีกเลย เพราะฉะนั้นเอาเท่าที่ผมเห็นมาและนึกได้ในสมัยนั้นก็แล้วกัน ปัจจุบันนี้จะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไรก็ช่างมันนะครับ

   ขบวนรถ ยีเอ็มซี ของทหารที่รับพวกผมมาจากสถานีรถไฟปราณบุรี เข้ามาถึงภายในค่ายทหารแห่งนี้ แล้ววิ่งผ่านอาคารโรงเรือนต่างๆที่มีทหารอยู่ประปราย บ้างก็ยืนมองดูรถของพวกเราที่วิ่งผ่าน โบกไม้โบกมือให้ด้วยความเป็นมิตร ไม่นานนักรถก็มาจอดกึกที่โรงเรือนหลังหนึ่งซึ่งกว้างใหญ่ มีลักษณะเป็นโรงเรือน ๒ ชั้น ก็เกือบ ๖ โมงเย็นแล้ว

   พวกทหารนายจ่านายสิบที่ควบคุมพวกผม ตั้งแต่ลงจากรถไฟ ก็ต้อนพวกผมลงจากรถบรรทุกทหารลงมาแล้วเข้าแถว ผมมารู้ในวันต่อมาว่า ที่โรงเรือนกว้างใหญ่ ๒ ชั้นนี้เป็นเพียงโรงหนึ่งในสี่โรงที่อยู่ในบริเวณนี้
    มีชื่อว่ากรมฝึกเบื้องต้นที่ ๑ (กรม บ.๑) ในบริเวณที่กว้างขวางนี้มี ๔ เรือนแถว ซึ่งปลูกอยู่ไม่ห่างกันมากนัก ลักษณะของเรือนนี้เป็นเรือนไม้สูง ๒ ชั้น แต่ละโรงมีที่นอนของทหารใหม่ ทั้งชั้นล่างและชั้นบน มีห้องน้ำห้องส้วมเป็นแถวยาวหลายสิบห้องอยู่ติดกับเรือนโรง

   แม้ว่าบริเวณหนึ่งจะมีถึง ๔ โรงเรือน แต่ก็มีบริเวณชัดเจนว่าเขตใครเขตมัน เรียกว่า กองร้อยที่ ๑ – ๔  พวกผมซึ่งมาจาก อ.โพธารามทั้งหมด เขาให้เข้าอยู่ที่กองร้อยที่ ๔ ซึ่งเขาได้ให้พวกเรามาลงตรงนี้นั่นเอง ทหารใหม่ที่เข้ามาอยู่คือรุ่นของผมนี้จะมาอยู่ที่นี่เพื่อการฝึกเบื้องต้นของทหารเพียง ๒ เดือนเท่านั้น ต่อจากนั้นก็จะแยกย้ายกันไปตามแต่ผู้บังคับบัญชาจะให้ไปอยู่ที่หน่วยไหน เพื่อไปฝึกเป็นทหารเฉพาะทางต่อไป.
    
    ทุกคนลงจากรถอย่างกระปรกกระเปลี้ย เพราะว่าเพลียที่เดินทางมาไกล มาเข้าแถวแล้วเช็คชื่อปรากฏว่ายังอยู่กันครบ ไม่มีใครหายไประหว่างทาง แล้วเขาก็แยกพวกผมเป็น ๔ หมวด (หนึ่งกองร้อยมี ๔ หมวด  หนึ่งหมวดมีนายสิบคุมอยู่หนึ่งคน เพื่อให้ง่ายต่อการควบคุม ) แล้วนายสิบนั้นก็ออกคำสั่งให้พวกผมทั้งหมดเดินแถวเข้าไปไต้ถุนของเรือนนั้น ให้นั่งลงเอาสัมภาระ และเป้ของทหารซึ่งเขาแจกตั้งแต่แรก ที่หน้าอำเภอเมื่อเช้านี้วางลงข้างๆตัว นั่งกับพื้นปูนขัดสมาธิเพื่อรอนายทหารคนหนึ่งมาอบรมต่อไป

   ในตอนนี้เป็นเวลา ๑ ทุ่มเห็นจะได้ (ยังไม่ได้กินข้าวเย็น) อากาศในกลางเดือน พฤศจิกายน เริ่มต้นหน้าหนาวอย่างนี้ มันมืดเร็วและเริ่มมืดมากๆแล้ว อากาศในค่ายนี้เย็นกว่าปกติเพราะว่า พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นเขาและป่าไม้ทึบไปหมด มีตรงที่เขาสร้างเรือนพัก และบ้านพักนายทหารเท่านั้นที่ เป็นพื้นที่โล่งหน่อย ค่ายทหารแห่งนี้ ในข้อมูลที่ต่างๆไม่ค่อยตรงกัน บางข้อมูลบอกว่า มีพื้นที่ ประมาณ ๖๐๐,๐๐๐ ไร่ บางที่บอกว่า มีพื้นที่ ประมาณ ๕๗,๐๐๐ ไร่ และบางที่บอกว่า มีพื้นที่ประมาณ ๖๐,๐๐๐ ไร่ แต่ไม่เป็นไรหรอก เอาเป็นว่ามีพื้นที่กว้างขวางมากมายนักก็แล้วกัน

   มืดแล้วพวกเรานั่งขัดสมาธิในไต้ถุนนั้น เป็นแถวเป็นระเบียบ สักครู่หนึ่งมีนายทหารคนหนึ่งมียศเป็นนายร้อยเอก อายุของท่านนั้นน่าจะกว่า ๕๐ ปี (เข้าใจว่าไม่ได้มาจากนักเรียนนายร้อย) ถีบจักรยานมาจอดไว้หน้าอาคาร แล้วเดินอาด อาด เข้ามาในอาคารที่พวกเรานั่งกันอยู่

   ร้อยเอกท่านนี้เป็นผู้กล่าวประชุมพวกเรา บอกพวกเราว่าเขาเป็นผู้บังคับกองร้อยฝึกเบื้องต้นที่ ๔ นี้ ท่านบอกคร่าวๆว่าอะไรเป็นอะไร และพวกเราต้องทำอย่างไร มีตอนหนึ่งท่านบอกว่า ไม่ว่าใครจะใหญ่ใครจะดังใครจะมีอิทธิพลสักแค่ไหน เมื่อมาอยู่รวมกันในค่ายมาฝึกเป็นทหารใหม่อย่างนี้ สิ่งเหล่านั้นก็ต้องถอดกองกันไว้ที่หน้าค่ายให้หมด อย่าเอามาแสดงในนี้เด็ดขาด ทุกคนที่มาอยู่ ณ ที่นี้จะมีฐานะเท่าเทียมกันหมด มีสิทธิต่างๆเท่ากัน เพราะฉะนั้นที่พูดมานี่ขอให้จำกันไว้ ในวันพรุ่งนี้พวกเราก็จะเริ่มทำการฝึกทหารใหม่ เบื้องต้นกันเลยทีเดียว

    แล้วนายร้อยเอกที่มีตำแหน่งเป็นผู้บังคับกองร้อยคนนี้ ก็พูดอะไรอีกมากมาย  ในตอนสุดท้ายท่านก็แนะนำทหารอีกหลายคน ซึ่งเป็นผู้ที่ประจำกองร้อยของเรานี้ เรียงตัวทีละคน จำได้ว่ามียศจ่าสิบเอกสามคน และเป็นนายสิบเอกอีกหลายคน ซึ่งทหารเหล่านี้ก็จะผลัดเวรเปลี่ยนกันมาเป็นผู้ควบคุมพวกเรานั่นเอง

    ประชุมกันในตอนหัวค่ำเสร็จจึงให้เราเดินแถว ไปกินข้าวมื้อเย็นกันที่โรงอาหาร ซึ่งเป็นโรงอาหารของส่วนกลางมีทหารหลายกองร้อยต้องมาใช้โรงอาหารที่นี่
    อาหารในมื้อนั้นอาจจะเป็นมื้อที่โหดกับทหารใหม่บางคนก็ได้ เพราะบางคนได้รับแจกอาหารลงในถาดหลุม ซึ่งพวกเราเดินเข้าแถวมารับแล้วก็เดินไปที่นั่ง ซึ่งเขาทำเป็นแถวๆไว้ ในวันแรกนี้เขายังไม่เข้มงวดและไม่มีพิธีอะไรมากนัก บางคนได้รับอาหารแล้ว ก็นั่งมองดูอาหารอย่างนั้นโดยไม่ได้แตะต้องเลย ข้าวสวยที่มีสีแดงเรื่อๆที่อยู่ในถาดหลุมนั้นส่งควันกรุ่นดูน่ากินดีนัก แต่บางคนก็นั่งดูข้าวนั่งดูกับข้าว ดังที่ได้บอกมาแล้ว

   ที่เป็นดังนี้เพราะว่าข้าวนั้นมันเป็นข้าวที่เขาเรียกว่าข้าวแดง ที่จริงไม่มีปัญหาอะไร ส่วนกับข้าวนั้น ในมื้อแรกของผมพอจะจำได้ว่า มีแกงส้มมะละกอกับปลาทะเล แล้วก็ดูเหมือนว่าจะมีผัดถั่วฝักยาวกับหมู แล้วอะไรอีกผมก็จำไม่ได้แล้ว ใครจะกินหรือไม่กินผู้หมู่ที่ควบคุมอยู่เขาก็ไม่ว่าอะไร เพียงแต่อธิบายให้ฟังเรื่อยๆว่า ข้าวชนิดนี้กินเข้าไปเถอะ มันมีแร่ธาตุ วิตามินสูงมาก จะทำให้ร่างกายแข็งแรง และต่อสู้กับการฝึกที่หนักๆ ประมาณ ๔ เดือนได้ (คือฝึกที่กรมฝึกเบื้องต้นนี้ ๒ เดือน และแยกไปฝึกเฉพาะเหล่า อีก ๒ เดือน )

   กินข้าวเย็นเมื่อเกือบ ๒ ทุ่มกันแล้ว จึงได้เดินเป็นแถวอย่างไม่มีระเบียบ (เพราะว่ายังไม่ได้เป็นทหาร) กลับกองร้อยกัน แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าไปอาบน้ำแล้วก็เข้าที่นอน ที่ซึ่งนายสิบเวรนั้นได้ชี้ให้ดู และต่างคนก็ต่างเอาของไว้ในช่องซึ่งเป็น ล๊อกเกอร์ และมีที่ล๊อกกุญแจ  (กุญแจนั้นต้องไปซื้อเอาเอง) อยู่ที่หัวนอนนั้นเอาไว้แล้ว  อาบน้ำกันเสร็จแล้ว ในฐานะที่เป็นวันแรกสิบเวรก็ให้โอกาส พักผ่อนกันตามสบายไม่ต้องปฏิบัติตัวแบบทหารแต่อย่างใด เพื่อนใครพวกใครที่มาด้วยกันก็ไปหากัน คุยกันไป

   ผมอาบน้ำเรียบร้อยแล้วผมก็เดินลงมาชั้นล่างเพื่อมาหาบุญมา ตั้งแต่ลงจากรถบรรทุกทหารที่หน้ากองร้อยแล้ว เขาแบ่งทหารใหม่เป็น หมวด หมู่นั้นผมยังไม่ได้คุยกับบุญมาเลย เพราะเหตุว่าผมกับบุญมานั้น ถูกแยกกันไปอยู่กันคนละหมวด ผมถูกจัดให้ไปอยู่หมวดที่ ๑ ซึ่งอยู่ชั้นบนของกองร้อยที่ ๔ นี้ ส่วนบุญมานั้นถูกจัดให้ อยู่หมวดที่ ๔ ซึ่งต้องนอนอยู่ชั้นล่าง

   ๒ ทุ่มกว่าจวน ๓ ทุ่มแล้วอากาศเย็นลงเรื่อยๆ ผมเดินลงมาชั้นล่างเมื่อพบบุญมา แล้วก็ถามถึงเรื่องการเดินทางมานี้เป็นอย่างไรบ้าง บุญมาเห็นผมมาหาก็แสดงอาการดีใจ บอกผมว่า “ เหนื่อยเหมือนกัน และในขณะที่เดินทางมานั้น มีอาการปวดหัวเล็กน้อย คลื่นไส้ ปั่นป่วนในท้อง อยากจะอาเจียน แต่ก็ยังไม่ถึงกับอาเจียนออกมาหรอก “ บุญมาว่า  ผมบอกว่า “แล้วตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างกินข้าวมาแล้วกินยาที่ติดมาด้วยหรือยัง หรือว่าเราจะไปบอกนายสิบเวร ที่อยู่เวรคืนนี้ให้พาไปโรงพยาบาลเอาไหม “ (ที่ค่ายนี้ มีหน่วยเสนารักษ์ และมีโรงพยาบาลอยู่ด้วย )

    บุญมาบอกว่า “ ไม่ต้องหรอกคิดว่านอนพักผ่อนเสียคืนนี้ พรุ่งนี้ก็คงจะดีขึ้น ถ้าไม่ดีขึ้นจึงจะไปโรงพยาบาลกันอีกที “ ผมก็บอกว่า “ ก็ตามใจ พักผ่อนให้มากๆ เดี๋ยวนี้เลยนะ เราจะไม่รบกวนแล้ว มีอะไรดึกดื่นก็ให้เพื่อนที่นอนข้างๆไปเรียกเราก็ได้นะ เราจะลงมาหา “

   ผมคิดว่าที่บุญมาเป็นอย่างนี้ เพราะการเปลี่ยนอากาศกะทันหันนั่นเอง  จากร้อนในตอนกลางวัน แล้วก็มาเย็นทันทีที่ค่ายทหารแห่งนี้ และบุญมาก็มีอาการไข้เป็นเชื้ออยู่แล้ว ก็เลยเกิดอาการอย่างนี้ขึ้นมาอีกจนได้ 
   ผมสั่งบุญมาไว้อย่างนั้นเพราะไม่แน่ใจว่า บุญมาจะมีอาการเป็นอย่างไรอีก อีกอย่างหนึ่งอยากให้บุญมาสบายใจเมื่อรู้ว่ายังมีคนคอยเป็นห่วงอีกคนหนึ่ง ยังไม่สิ้นญาติมิตรเสียทีเดียว

  ผมออกจากที่นอนของบุญมา มาแล้ว ผมเดินไปหานายสิบเวรที่เข้าเวรในคืนนี้ ชื่อว่าสิบเอกมงคล ผมบอกแกว่า “ หมู่ครับ มีทหารใหม่ที่มาด้วยกันกับผมนี้ไม่ค่อยสบายอยู่คนหนึ่งอยู่หมวด ๔ ซึ่งที่นอนอยู่ชั้นล่าง เขาเป็นเพื่อนผมเองมาด้วยกันอยู่ตำบลเดียวกันครับ“
    แล้วผมก็เล่าอาการของบุญมาให้หมู่มงคลฟัง  ผู้หมู่ฟังแล้วก็หัวเราะร่วนแล้วพูดว่า

 
  “ มันคงไม่เป็นไรหรอกน่า อั๊วเคยเห็นมีมาทุกรุ่นก็เป็นอย่างนี้ พอมาถึงก็มาทำสำออย หลีกๆ เลี่ยงๆในการฝึก แต่ไม่เป็นไรหรอกลื้อไม่ต้องเป็นห่วงอั๊วดูแลให้เองลื้อไปนอนได้แล้ว ”  ผู้หมู่มงคลซึ่งเป็นสิบเวรในคืนนั้นบอกผม แล้วแกก็ไล่ให้ผมไปนอน...!

นายแก้ว ผู้เขียน บุญมา ทรัพย์สิน ๓