งานบวชลูกทุ่ง
เมื่อไม่กี่วันมานี้เพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้ๆกันคุ้นเคยกันมานาน ที่ผมเรียกแกติดปากว่า “พี่พล” พี่พลขี่รถเครื่อง ( มอเตอร์ไซค์ - ชาวบ้านเรียกกันทั่วไปว่ารถเครื่อง) มาที่บ้านแล้วบอกผมว่า
กว่าจะถึงวันนั้น ๖ (นายสมเกียรติ)
ผู้เขียนเมื่อครั้งอยู่ที่เจ็ดเสมียน ภาพนี้ก่อนเข้ากรุงเทพฯไม่นานนัก
น้าส่งพูดยิ้มๆมองหน้าผม ผมรับปาก“ครับ ครับ ” น้าส่งพูดต่อ “อาหารการกินไม่มีคนทำ ยายแกจึงต้องทำเอง มีอะไรก็กินกันไปก็แล้วกัน แล้วพรุ่งนี้น้าจะพาเก้วไปสมัครสอบเข้าโรงเรียนแต่เช้า อย่าลืมเตรียมเอกสารต่างๆให้เรียบร้อยนะ“ น้าส่งบอกผมพลางถอดชุดทำงานออก เปลี่ยนเป็นนุ่งกางเกงขาสั้นสวมเสื้อยืดสีขาวตัวหนึ่งกว่าจะถึงวันนั้น ๕ (อดีตนายตรวจทาง)
สถานีรถไฟเจ็ดเสมียนในอดีต ปัจจุบันนี้สถานีรถไฟรื้อสร้างใหม่แล้ว
ตาทองคำนิ่งคิดพร้อมกับพยุงตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอนพลางพยักหน้า “เออ ..เออ จำได้..จำได้ ” แล้วตาก็คุยกับเตี่ยต่อไปถึงเรื่องเก่าๆ ถามหาแม่ของผมและใครต่อใคร ที่เป็นคนเก่าๆที่เจ็ดเสมียนที่ตาเคยรู้จัก
กว่าจะถึงวันนั้น ๔ (นิคมมักกะสัน)
สถานีรถไฟกรุงเทพ (หัวลำโพง) ขอขอบคุณภาพจาก วิกิพีเดีย
ที่สถานีรถไฟหัวลำโพง หรือที่เรียกกันเป็นทางการว่า สถานีรถไฟกรุงเทพ เวลานี้คลาคล่ำไปด้วยผู้คน ผมกับเตี่ยหิ้วกระเป๋าก้าวลงบันไดรถไฟมายืนอยู่บนชานชลา เตี่ยบอกว่า “ เราเดินออกไปนอกสถานีกันเลย นี่ก็เกือบเที่ยงแล้วเราไปหาข้าวกลางวันกินกันเสียก่อน เพราะว่าต้องนั่งรถเมล์ไปอีกนานกว่าจะถึงบ้านน้าส่ง "กว่าจะถึงวันนั้น ๓ ( วันเดินทาง )
เพื่อนเด็กเจ็ดเสมียนรุ่นเดียวกัน เมื่อไม่นานมานี้พบกันอีกครั้งหนึ่งชราภาพกันหมดแล้ว (ขาดอโนทัย ไทยสวัสดิ์ไปคนหนึ่ง)
ในเวลานั้นเด็กตลาดเจ็ดเสมียนรุ่นเดียวกับผม แทบจะไม่ได้อยู่ที่บ้านกันเลย เพราะว่าต่างคนต่างก็ไปสมัครเรียนต่อในที่ต่างๆ เช่นสาธร วงษ์วานิช (ธร )ไปสมัครเข้าเรียนเป็นทหารเรือ อโนทัย ไทยสวัสดิ์ (โล) ไปเรียนต่อที่โรงเรียนช่างก่อสร้างอุเทนถวาย