เด็กเจ็ดเสมียนทำไมจึงไม่ไส่เสื้อ
พวกเราเด็กเจ็ดเสมียนไม่ชอบใส่เสื้อ
ภาพนี้ท่านผู้ที่ได้ติดตามเปิดชมมาตั้งแต่แรก ก็คงจะได้เคยเห็นมาบ้างแล้ว ผมขอนำภาพนี้ย้อนกลับมาลงอีกครั้งหนึ่ง โดยการทำใหม่ให้ชัดยิ่งขึ้น ดูการขยายภาพได้มากยิ่งขึ้น ภาพนี้มีใครบ้างคงบอกได้ง่ายยิ่งขึ้น (เฉพาะการขยายภาพต้องไปดูในอัลบั้มภาพ )
มอเตอร์ไซค์ให้เปล่า ๓ อยากมีรถยนต์
ผมจะขับขี่มอเตอร์ไซค์ไปทำงานในตอนเช้ากับภรรยาของผมทุกๆวัน
งานที่ผมทำอยู่นั้นเป็นบริษัทตัวแทนค้าวัสดุก่อสร้าง แบบครบวงจร ของบริษัทใหญ่ระดับชาติบริษัทหนึ่ง ดังนั้นผมจึงมีคนรู้จักเยอะ ทั้งเจ้าของร้านค้าย่อยและผู้รับเหมาต่างๆด้วย
ร้อยตรีอุทัย ๖ ทหารนักมวย
ร้อยตรีอุทัย สนกระแสร์ คุณนิตยา สนกระแสร์
น้าทัยตัดสินใจไม่เรียนหนังสือต่อ ทั้งๆที่นายหิรัญบิดาของผม ได้ถามแล้วถ้าหากจะเรียนต่อก็จะไปฝากให้ และจะได้กลับไปอยู่ที่วัดโพธิ์ไพโรจน์ เหมือนอย่างเดิมมอเตอร์ไซค์ให้เปล่า ๒ อุบัติเหตุครั้งที่ ๒
ผู้เขียนขณะที่อยู่บ้านปากเกร็ด ประมาณปี พ.ศ. ๒๕๓๐
ผมรู้สึกว่าเจ็บๆเสียวๆตรงหัวเข่าข้างซ้าย ตรงข้อศอกและฝ่ามือก็เหมือนกัน ผมคลำๆดูรู้สึกว่าจะเป็นแผลถลอกจากที่ผมกระเด็นตกรถไปนั้น ผมมีความรู้สึกว่าหัวผมทิ่มลงไปและไถไปตามพื้น
ร้อยตรีอุทัย ๕ ไม่สมหวังดังตั้งใจ
เมื่อไม่นานมานี้ผู้เขียนและน้องได้พากันไปเยี่ยมน้าทัย (เสื้อแดง)และน้านิด ภรรยาของน้าทัย(ที่ ๒ จากซ้าย) ที่บ้านพักราชบุรี
ในขณะที่เรามารอผ่านประตูน้ำนี้นั้น มีเรือต่างๆทั้งใหญ่และเล็ก เรือขายของเล็กๆน้อยๆจนถึงขนส่งสินค้าลำใหญ่ๆ จอดรอที่จะผ่านประตูน้ำตามริมตลิ่งกันเป็นแถวยาวยืด