เรื่องราวของชาวเจ็ดเสมียน

จากเจ็ดเสมียนถึงบ้านโป่ง

          รถไม้ที่ผมอาศัยนั่งมากับพ่อของผม ผ่านทางแยกหนองบางงูมาแล้ว รถต้องวิ่งอีกพักใหญ่ๆ จึงจะถึง สามแยกกระจับ  ในตอนนั้นผมไม่รู้หรอกครับว่า ตรงนั้นถึงไหนแล้ว และที่ตรงนี้เขาเรียกว่าอะไร ตั้งแต่เกิดมา ผมยังไม่เคยออกไปไหนจากเจ็ดเสมียนเลย  จำได้เพียงว่ามีอยู่ครั้งเดียว ตั้งแต่ผมยังเด็กๆอยู่ เคยไปโรงเลื่อยหัวหิน  กับแม่และน้องของผม ตั้งหลายปีมาแล้วหนหนึ่ง แล้วก็ไม่ได้ไปไหนไกลๆ อีกเลย

เรื่องราวของชาวเจ็ดเสมียน

การจากเจ็ดเสมียนครั้งแรกของนายแก้ว
   

เรื่องเก่าๆ กับชาวเจ็ดเสมียน

จิ้งหรีดที่เจ็ดเสมียน

เมื่อ เดือน กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๔๙๗ นักเรียนโรงเรียนวัดเจ็ดเสมียน รุ่นผม ก็เรียนจบชั้น ประถมปีที่ ๔  ในวันสุดท้ายที่พวกเราสอบกันเสร็จ ในตอนบ่ายๆวันนั้น  และตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปโรงเรียนก็จะหยุด เทอมยาว ไปจนประมาณ ต้นเดือน พฤษภาคมในปีเดียวกันนี้ พวกผมซึ่งจบชั้น ป. ๔ ในปีนี้จึงไม่ต้องมาเรียนอีกเลย นอกจากจะมาทำธุระที่โรงเรียน เช่น มาฟังผลการสอบ และมาขอใบสุทธิเพื่อเป็นหลักฐานในการไปสมัครเรียนที่อื่นๆต่อไป
          ในรุ่นของผมนั้น มีเด็กที่จบ ป. ๔ พร้อมๆกัน หลายคน โดยการเคี่ยวเข็ญของคุณครู ประวิทย์ ไทยแช่ม ครูประจำชั้น ป. ๔ นั่นเอง ในจำนวนเด็กที่จบชั้นนี้พร้อมๆกัน ประมาณ ๓๐ คนนั้น ผมจะไม่กล่าวถึงเพื่อนร่วมห้องทั้งหลายหรอก เพราะผมก็จำชื่อส่วนใหญ่ไม่ได้แล้ว เอาเป็นว่าผมก็จะขอเอ่ยถึงเพื่อนสนิทของผมคนหนึ่งเพียงคนเดียวก็แล้วกันนะครับ

         ต่อจากเรื่อง "ห้องแถวใหม่ในตลาดเจ็ดเสมียน"

         แล้ววันหนึ่งในตอนบ่ายๆ ผมได้ยินผู้ใหญ่พูดกันว่า เถ้าแก่เต็ง เถ้าแก่โรงเลื่อยที่หัวหิน ได้เสียชีวิตไปแล้ว แต่ผมก็ไม่ทราบหรอกครับว่าแกเป็นอะไรจึงได้ตายไป เขาจะนำศพของเถ้าแก่เต็งนั้น มาฝังบรรจุไว้ที่ ริมรั้วด้านทิศเหนือ อยู่ระหว่างต้นยาง ๒ ต้น ก่อนที่จะนำศพของเถ้าแก่เต็งมาเก็บไว้ ณ ที่แห่งนี้เป็นเวลานาน ป้าม้วนแกได้จ้างช่างมาทำเป็นฮวงซุ้ยใหญ่ ด้านหน้า ทำหินขัดอย่างสวยงาม มีสิงโตใหญ่แกะสลักจาก หินแกรนิต ๒ ตัว นั่งอยู่ด้านหน้า ซ้ายขวา